Onuitstaanbaar

Drankorgel en liedjeszanger Ramses Shaffy is overleden. Iedereen dus per direct naar de platenzaak om cd’s te kopen van Ramses. Ondertussen houden wij de tv wel in de gaten; kijken of Bart Chabot ook weer een vriend van hem was…

Dat was even gek opkijken bij de wedstrijden in de Europa League. Er stonden opeens nog twee mannetjes in een fluorescerend geel pak interessant te doen langs het veld. De vijfde en zesde official.

Tijdens het verblijf in de stad waar gespeeld wordt, mogen ze invallen tijdens het klaverjassen wanneer de vierde man z’n stoel moet verlaten om een trainer weg te sturen bij de minibar (waarschijnlijk Henk ten Cate). Tijdens de wedstrijd vervullen ze ook zo’n soort rol.

Lees verder “De vijfde en zesde official”

Afgelopen zondag was ik in de grote zaal van de Oosterpoort beland om een optreden van Wende Snijders -de chansonniere die geen Franse chansons meer zingt- te bekijken. In plaats van die chansons zingt ze nu eigen gemaakte liedjes die zich niet in één hokje laten plaatsen. Naar mijn mening kan ze dat zeer bekwaam. Het lag dan ook niet aan haar dat er zich bij mij enkele momenten van ergernis en verbazing voordeden. 

Daar waren allerlei grijsaards de oorzaak van. Want ondanks dat Wende in en op alle media die je maar kunt verzinnen, bekend had gemaakt dat ze nu geen liedjes van Brel en Piaf zou gaan zingen, leek het toch wel een ledenvergadering van de plaatselijke ANBO daar in de Oosterpoort. Toen bij binnenkomst bleek dat minimaal de helft van de plaatsen, zoals te doen gebruikelijk bij een popconcert, was bestemd voor staande mensen leek de Oosterpoort dan ook te klein. Vooral voor mensen die wilden zitten. Lees verder “Een popconcert”

Tientallen studenten hebben vanochtend een gebouw van de universiteit van Groningen bezet. Ze zijn het ergens niet mee eens. In een bijzin meldt de NRC ook nog dat enkele van de actievoerders als Sinterklaas en Zwarte Piet verkleed waren. Dan neem ik het al niet meer serieus. Hoe gaat dat in zo’n vergadering ter voorbereiding van de bezetting?

Waarschijnlijk oppert iemand, een vrouw, tijdens de rondvraag om verkleed te gaan als Sinterklaas en Zwarte Piet. Omdat de rest snel naar huis wil om de tweede helft van de Champions League te kunnen zien, zeggen ze, in plaats van een hartgrondig NEEHEEEE, maar “jaja…is goed, kunnen we nu naar huis”? Dan sta je dus op een druilerige donderdagochtend met een zwartgeschminkte kop en pofbroek aan pepernoten tegen de neus van de Rector Magnificus aan te flikkeren. Lees verder “De terreur van kleine groepen”

De welvaart van een land kun je afmeten aan de hoeveelheid Wereldkampioenschappen iets opeten er georganiseerd worden. U weet wel, tien dikke mannen met snor en een klein Chineesje op een rij, een bak vol met frikandellen en schransen maar. Het Chineesje wint altijd.

Ook het welzijn van een volk kun je trouwens afmeten aan het aantal Wereldkampioenschappen iets opeten dat er wordt georganiseerd, maar dan omgekeerd evenredig. 

Neem nou de Noord-Ieren. Jarenlang hebben ze elkaars marsen verstoord, enorme muren gebouwd en scholen van elkaar af laten fikken. Nu is er vrede en welvaart……en het WK oesters eten.

Wanneer je de Noord-Ieren diep in hun hart laat kijken, verlangen ze stiekem terug naar de tijd dat een protestant en een katholiek niet door één deur konden. Niet voor de deur eerst door middel van een bom was veranderd in een gapend gat met een krater van minstens twintig meter althans. Gary O’Sullivan, zesde bij het WK oesters eten, verwoordde het laatst nog zo mooi toen hij met z’n bek vol oesters zei: “gfygrgfrgr fgadygf eff Leprichaun  hjfiohsa ahsdafgjgrgad he grdfsdasfh  Guinness grghfuidgf fe  jdahfasdfn Bono jfgghergjsfg jsgjfsao!” En zo is het precies.

Nederland heeft haar conflict tussen protestanten en katholieken alweer een tijdje achter de rug. En dat is te merken aan het aantal Wereldkampioenschappen iets opeten dat hier wordt georganiseerd. En ook aan de producten die naar binnen gestouwd moeten worden. Waar de Noord-Ieren kiezen voor een lichte delicatesse als de oester, moeten er in Nederland al gauw ettelijke gehaktballen of frikandellen worden verteerd. Google maar eens op “wereldkampioenschappen frikandellen eten” en je komt erachter dat dorpen als Wehl, Eerbeek en Groesbeek allen een eigen WK organiseren. Benieuwd of één van deze organisatiecomités wel op de steun van Johan Cruijff kan rekenen trouwens.

Nog benieuwder ben ik echter naar een toevallige ontmoeting tussen de kampioenen van Wehl, Eerbeek en Groesbeek. Ergens in een stomme discotheek die precies tussen de drie plaatsen in ligt, stel ik me zo voor. Bij de bar zegt er opeens iemand: “He barman, schiet eens op, je hebt hier wel met de wereldkampioen frikandellen eten te maken hè!”  Waarop de andere twee in koor zeggen: “Nee man, dat ben ik!”. Waarschijnlijk mondt het uit in een vechtpartij waarbij ze elkaar met bevroren frikandellen om de oren slaan.

Nu ik dit zo opschrijf dringt opeens de stem van Paul van Vliet mijn hoofd weer binnen, want terwijl er hier drie dorpen in de weer zijn om zoveel mogelijk frikandellen op te peuzelen – en ik daar een onnozel stukje over probeer te schrijven – sterft er in Afrika natuurlijk ook elke twintig seconde nog steeds een kind.

Triest natuurlijk, maar zij houden zich tenminste niet bezig met het opeten van zoveel mogelijk malariavliegjes of aidsremmers. Laat staan dat er daar iemand is die er een grappig bedoeld stukje over schrijft. Daar moeten ze zich denk ik maar aan vasthouden wanneer ze weer een kommetje met zeven plakrijstkorrels voorgeschoteld krijgen.   

Zo, nu ga ik me opladen voor het WK batterijen eten dat zich zometeen in mijn huiskamer gaat afspelen. Gek genoeg ben ik de enige deelnemer.                    

Jaap en Dirk uit Urk hebben ruzie gekregen over een meisje. Uiteindelijk heeft dit geresulteerd in de moord op de 14-jarige Dirk, zo meldt het AD. Dat is niet zo mooi. Het was ook niet nodig. Ze hadden enkel een voorbeeld moeten nemen aan een andere Jaap en Dirk, die elkaar nooit de hersens in sloegen. Jaap en Dirk uit FC Knudde.

 Elke zondagochtend een uurtje lezen uit één van de vele albums en dit drama was voorkomen. Helaas zaten ze waarschijnlijk elke zondagochtend te luisteren naar verhalen uit een boek waar men elkaar bladzijde na bladzijde de meest verschrikkelijke dingen aandoet.

Jaap en Dirk uit FC Knudde vermoordden elkaar nooit. Alhoewel met name Jaap er met z’n waardeloze terugspeelballen wel nadrukkelijk naar solliciteerde. Maar Dirk bleef altijd kalm en keerde, net als Jezus, op zo’n moment z’n andere wang toe. Dirk is wat dat betreft een verbeterde versie van Jezus, want hij kan ook nog eens keepen. Jezus niet, dat was een waardeloze keeper. Mensen met lang haar kunnen nooit keepen, vraag dat maar aan Ronald Koeman.

Daarom kan de dominee aanstaande zondag dus beter een strip van Jaap en Dirk voorlezen dan dat eeuwige gejeremieer uit de bijbel. De hele boel voor iedereen verneuken vanwege een appeltje? Dat was Jaap nooit gebeurd. Die houdt helemaal niet van appels. Dirk was ook nooit aan het kruis gestorven. Nadat ie er aan was genageld had Jaap gewoon die spijkers er weer uit geramd door middel van een paar ‘tikkies terug’.  

Jammer genoeg zal de dominee mijn oproep wel niet in de praktijk brengen. Aan de naam zal het niet liggen, ‘Knudde’ is volgens mij één van de weinige woorden waarmee je van die verschrikkelijke Bond tegen het vloeken je onvrede mag uiten wanneer je bijvoorbeeld net door een stel Romeinen bent gearresteerd om een martelgang aan een levensgroot kruis te ondergaan.

In de ogen van de dominee zal FC Knudde echter wel op een andere manier godslasterlijk zijn. Omdat ze altijd thuisspelen op zondag ofzo. Of omdat Jaap en Dirk elkaar na de wedstrijd tijdens het douchen weleens inzepen.

Hoe één minuut van het journaal je hele dag kan verpesten. Vanochtend lieten ze daar een fragment zien van het liedje dat jongetje Ralf de overwinning bracht op het Junior Eurosongfestival. Hij bezingt in dat nummer zijn liefde voor tapdansen, wat z’n grote hobby schijnt te zijn. Had Gordon maar geweten dat je gewoon over je hobby moet zingen om kans te maken op het songfestival. Het nummer “Gieren met een tros bananen in m’n reet” had vast hoge ogen gegooid.

Maar jongetje Ralf houdt dus van tapdansen in plaats van een tros bananen in z’n reet. Dat is op zich mooi voor hem, alleen had het journaal van tevoren wel even melding kunnen maken van het onderwerp van het liedje. Dan had ik kunnen zappen of me er op een andere manier op voor kunnen bereiden (bananen in m’n oor bijvoorbeeld). Nu hebben er zich, vanaf het moment dat jongetje Ralf z’n liefde voor het tapdansen betuigt, twee tapdansschoenen in m’n hoofd genesteld.

Normaal gesproken zou ik hier wel mee kunnen leven, maar helaas zijn het ook nog eens de tapdansschoenen van jongetje Ralf die bezit hebben genomen van het deel van m’n hersenen waar liedjes worden afgespeeld. Die schoenen maken namelijk geen normaal tapdansgeluid…, nee, ze maken een geluid dat sterk overeenkomt met de stem van een puberende jongen die zingt over tapdansen en daarbij geluiden maakt als ho-ho-be-da-be-die-doe en tikke-die-tek-klik-klek . Onuitstaanbaar. Zeker wanneer die schoenen onophoudelijk tegen je hersenpan staan te tappen.

Wie ook eens zo’n ervaring wil meemaken, moet zeker op de volgende link tikke-die-tek-klikken: klek.

co·lumn [kollum] de; v(m) -s regelmatige bijdrage aan een dagblad of tijdschrift met een bijzondere eigen inhoud.

Deze omschrijving van van Dale’s online woordenboek dekt de lading natuurlijk niet. ´Een column moet iets met je doen´, aldus VI-hoofdredacteur Johan Derksen. De beroepscriticaster is wel eens scherper uit de hoek gekomen, maar heeft wel gelijk. Een column moet niet louter amuseren. Een column moet emotioneren of op zijn minst irriteren.

Het is in dit licht dat ik me met toenemende mate verbaas over diverse schrijvers die zichzelf ‘columnist’ noemen, of althans hun stukjes onder deze vlag publiceren. Enkele ‘columnisten’ van de website nusport.nl schrijven wekelijks over uiteenlopende zaken in de sportwereld, maar komen niet verder dan het opsommen van een aantal leuke feitjes en anekdotes. Zo vertaalt Menno de Galan anekdotes uit de Amerikaanse sport en noteert Rob de Haan gekkigheid uit het Vlaamse veldrijden. Erg amusant allemaal, maar het heeft niets met een column te maken.

Sport en zondagmiddag. Voor wie geen hond of bos heeft om respectievelijk mee of in te wandelen, is het haast een onoverkomelijke combinatie. Vanaf een uurtje of één zijn de zwetende lijven niet van het beeldscherm te slaan. Bij de NOS beginnen ze vaak met een voetbaloverzicht om vervolgens over te gaan naar een onbeduidende schaatswedstrijd in een hal die volgens de Noren lijkt op een Vikingschip. Ik vind het allemaal prima. Het beweegt dus ik kijk. Helaas zit er ook geluid bij. Van Herbert en Joep.

Joep Schreuder mag altijd in een voetbalstadion staan en vragen stellen aan trainers, Herbert noemt de rondetijden op die onder in beeld staan. Dit doen ze allebei verschrikkelijk. Het figuur dat verantwoordelijk is voor het personeelsbeleid bij de NOS, zou ik graag vanaf de penaltystip in de Arena een klapschaats door z’n borstkas boren. Omdat dit vandaag niet tot de mogelijkheden behoorde, heb ik maar gezapt naar een andere zender. Waar kon ik heen? Niet naar RTL, dat is net de hel. Niet naar SBS, die gaan wat mij betreft morgen nog op de fles. Na korte twijfel werd het uiteindelijk België.

Ook daar doen ze aan sport. Niet aan schaatsen, dus zij moeten in de winter wat anders uitzenden. Normaal gesproken is dat veldrijden, een beetje het schaatsen van België. Vandaag echter niet. Waarschijnlijk was de modder op. Maar niet getreurd, want gefietst werd er wel. De ronde van Burkina Faso stond op het programma. Een buitenkansje voor de Belgen om die beelden eens de ether in te slingeren.

En ik ben blij dat ze dat gedaan hebben. Wat een prachtige ronde. Etappes over wegen waar je per kilometer betaald zou moeten worden om erover heen te rijden in plaats van er zelf een heffing voor te betalen. Soms staat er ook een geit op de weg. Prachtig. Of een vrouw die, na een wandeling van twee uur, met een emmer water op haar hoofd staat te kijken naar wielrenners die zo zes bidons aangegeven krijgen vanuit de auto die naast hen rijdt. Combineer dit met de schier onmogelijk uit te spreken start en finishplaatsen in Burkina Faso en je wilt nooit meer kijken naar een rondje 29.6 of een moeilijke wissel. Honderd keer liever een ritje van Ouahigouye naar Ouagadougou dan Martin Jol z’n pet in beeld.

Uiteindelijk wist de Marokkaan Abedelati Sadoune de ronde te winnen, voor z’n landgenoten Mouhcine Laisaini en Mohammed Said Elammoury. De hoofdprijs was een geit. Tijdens de ravitaillering stalen ze de tasjes van andere coureurs en ze reden op de fietsen van hun moeders: snorfietsen. Dan win je zo’n ronde wel.

Na deze Marokkanengrapjes kan ik alleen maar afsluiten met een oproep om mensen door hun knieschijven te schieten. Geen Marokkanen, maar Herbert en Joep. Alhoewel zij er indirect natuurlijk wel verantwoordelijk voor waren dat ik in aanraking kwam met deze schitterende ronde van Burkina Faso.

Er zijn media die berichten, en dan met name onderzoeksresultaten, klakkeloos overnemen. Dit is niet meer dan logisch. Als je voor een internetachtig medium werkt moet alles snel en goedkoop. Een leuk onderzoekje, waarvan je mooi een paar tabelletjes in je stukje kan zetten, is dan fijne ‘content’ voor je website. Kranten doen dit ook, aangezien ook de angst om iets te missen bijna nog groter is dan de angst om nog meer abonnees te verliezen.

Bovenstaande is allemaal al eens gezegd. Ik kan me herinneren dat een aantal jaar geleden een wetenschapper een onderzoek had gedaan naar de klakkeloze publicaties van onderzoekjes in Nederlandse kranten. Nodeloos te vermelden dat zijn onderzoek vervolgens klakkeloos werd overgenomen in diezelfde Nederlandse kranten.

Zodoende is onderstaande niets nieuws onder de zon, ik kon me echter niet bedwingen toen ik het volgende las op Nu.nl:

“Voetbalcoaches die hun team zo veel mogelijk in een vaste opstelling laten spelen, winnen meer prijzen dan coaches die veel wisselen. Dat blijkt uit onderzoek van Britse wetenschappers.”

De bevindingen van de onderzoekers zijn door freelance-journalist Dennis Rijnvis niet alleen klakkeloos overgenomen, het artikel is ook nog eens vertaald vanuit de Telegraph. Slecht ook nog, want de onderstaande quote geeft de onzin van het onderzoek geheel weg:

“We’re probably going to stand a better chance of winning the World Cup by not changing the team too much.”

Had Dennis opgelet, dan had hij mogelijk het onderzoek kunnen doorprikken. Het is niet zo dat teams winnen omdat er minder gewisseld is. Bij teams die verliezen gaat de coach wisselen, wordt er gewonnen, dan geldt al snel het credo ‘never change a winning team’. Bij veel blessures moet een coach zwakkere spelers inbrengen en verliest hij meer. Bij weinig blessures wisselt de coach minder.

De Britse onderzoekers hebben de elementaire fout gemaakt die wetenschappers al eeuwen maken. Ze hebben een idee, en gaan daarvoor bewijs zoeken. De these (minder wisselen leidt tot meer winnen) wordt nooit ter discussie gesteld en naar bewijzen die mogelijk een andere kant op wijzen of verschillende omstandigheden (Chelsea heeft een suikeroom met teveel poen, andere clubs moeten het wel met minder spelers doen. Bij sommige clubs werd voor de wedstrijd bier gedronken en in de rust gepaft, bij andere clubs gebeurde dat niet) wordt niet meer gekeken.

Op deze manier kan ik ook aantonen dat mensen die vis eten op vrijdag meer kinderen krijgen. Komt ‘ie. Katholieken eten vis op vrijdag. Katholieken krijgen meer kinderen dan gemiddeld. Mensen die op vrijdag vis eten krijgen meer kinderen.

Zo kan ik alles bewijzen. Coaches die minder wisselen winnen meer. Dennis Rijnvis is een goede journalist.