Ze zijn er weer, de schaatsers. Vorige week werd het bal geopend met de Nederlandse afstandskampioenschappen. Het was wel weer even wennen. Zinnen van Herbert als “…Van Deutekom heeft geen sterretje…” en vragen van Bert als “Waarom kon je ‘em zo goed doortrekken” klinken na een schaatsloos halfjaar eerst een beetje gek in de oren. Wielercliche’s zijn toch mooier, die van De Belg dan, niet die van stomme Herbert. “Hij heeft een flinke geut uit z’n emmer gekapt”. Dat hoor je Herbert niet zeggen na een rondje 29.4 van Kramer.
Het langebaanschaatsen heeft ook nog een klein broertje (in Nederland dan, in de rest van de wereld is het andersom). Shorttrack. Vier of vijf man die tegelijk rondjes rijden op een ijshockeybaan. Helmpie op en gaan. Wie niet valt, wint. Meestal zijn dit Aziaten, maar af en toe glipt er een Australiër tussendoor.
Nederlanders zijn niet zo goed in shorttrack. Lang zijn is nou eenmaal geen voordeel als je om de tien meter een bocht moet maken. Gisteren stond onze hoop in bange shorttrackdagen echter op. Wanneer hij zaterdag bij de eerste acht eindigt, mag hij naar de Winterspelen in Vancouver. Over wie ik het heb? Sjinkie Knegt natuurlijk.
Sjinkie is een 20-jarige Fries uit Bantega (dat hoor je er altijd bij te zetten wanneer je het over schaatsers hebt). Waarom z’n ouders hem Sjinkie genoemd hebben, weet niemand. Misschien omdat ze wisten dat het een shorttracker zou worden en ze het de Aziatische commentatoren niet al te moeilijk wilden maken. Chin Kee, dat lukt ze nog wel.
De Nederlandse shorttrackgeschiedenis in ogenschouw nemende zal het wel ergens verkeerd gaan met Sjinkie. Dat z’n ijzers verkeerd worden geslepen ofzo. Maar anders is er een reële kans dat u in februari met een kop erwtensoep op schoot de naam van Sjinkie zit te scanderen. Sjinkie, Sjinkie, Sjinkie! Sterkte.