De eurocrisis, ik heb er al sinds de invoering van de munt mee te maken. Daarvoor verkeerde ik in een continue guldencrisis. Mijn monetaire crisis is geen macrocrisis. De bank in mijn huiskamer staat nog fier overeind en mijn atlas verkeert in goede staat, zelfs de pagina’s waar het Middellandse zeegebied op wordt afgebeeld. Maakt u zich niet al te veel zorgen.
Het gaat om een monetaire crisis op microniveau, die ontstaat als ik bijvoorbeeld een blikje cola wil kopen. Of – stel dat ik rookte – een pakje sigaretten. Vaak geschiedt zulks via een automaat, in de zojuist gegeven voorbeelden respectievelijk een frisdrankautomaat en een sigarettenautomaat. Deze automaten werken op munten.
Beter is de formulering: deze automaten werken soms op munten. Een formulering die inhoudt dat ze soms ook niet op munten werken. Dat betekent niet dat je er dan pepermuntjes of platgestampte, dode kanariepietjes in kunt werpen om je dorst te lessen of honger naar nicotine te stillen. Nee, als ze even niet op munten werken, doen ze helemaal niks. Ze staan er maar een beetje automaat te zijn.
Het enige wat er nog wel in de automaat gebeurt nadat jij je schijnbaar kapotte munt erin hebt gegooid, is dat die er ook weer met een rotgang uit komt zetten. Een soort gratis ritje in de achtbaan voor je munt. Maar geen gratis cola of sigaretten. Nog een keer proberen dus. En dan doet een andere – maar soms ook dezelfde! – munt het plotseling wel. Knettergek word je ervan!
Vooral omdat het met de grootste willekeur gebeurt. Niet alleen dubieuze Griekse, Italiaanse en Spaanse euromunten worden door automaten geweigerd; ook een hele betrouwbare Duitse, met zo’n geinige adelaar erop, slikt hij bij tijd en wijle niet. Er is werkelijk geen peil op te trekken. En juist dat maakt het zo onuitstaanbaar. Doe mij maar dan maar gewoon een automaat die het helemaal nooit lijkt te doen, zoals die goeie ouwe vertrouwde kaartjesautomaat van de NS.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.