Ik hoor veel klachten over de OV-chipkaart. Reizen is er nog duurder mee geworden en dat in- en uitchecken schijnt ook nog een heel gedoe te zijn. Omdat ik zelf nog niet in het bezit ben van een OV-chipkaart bliep ik mij niet door het leven, maar koop ik strippenkaarten. En treinkaartjes. Uit een automaat van de NS. Afgelopen zaterdag nog.
Ik moest naar Bedum. Een mens moet soms naar Bedum. Dat is misschien ook wel de reden dat ze er een heel schattig stationnetje hebben gebouwd, dat prima bereikbaar is van het station Groningen Noord. Binnen tien minuten ben je er, slechts in Sauwerd houdt het boemeltreintje van Arriva even halt.
Over het kopen van een kaartje voor mijn wereldreis deed ik ongeveer twee keer zo lang als die reis zelf. Want, alhoewel Arriva de route van Groningen Noord naar Bedum dus exploiteert, je moet het kaartje kopen bij een kaartjesautomaat van de NS. Of, zoals ik ze ook wel noem: geelblauwe machines from hell die 24 uur per dag bezig zijn pinpassen te negeren.
Het lijkt zo makkelijk. Een paar keer tikken op het touchscreen en je zit virtueel al in Bedum. Door een retour te bestellen, kom je weer terug. Hoe leuk het ook is in Bedum, op den duur wil je er weer weg. Voor precies vijf euro kan het. In principe. Je moet dan namelijk wel dat bedrag aan munten ‘die het doen’ in je zak hebben. Ik had dat niet.
Heel naïef frommelde ik dus mijn pinpas in het daarvoor bestemde houdertje, toetste mijn pincode in, en wachtte tot de automaat het kaartje zou printen. Tegen beter weten in. De keren dat een kaartjesautomaat van de NS een pinpas accepteert zijn te tellen op de vingers van een hand van een kok die niet heel goed met z’n mes overweg kan.
Daarop stelde de automaat voor dat ik dan maar met munten moest betalen, want briefgeld lust zo’n automaat ook al niet. Het zal je maar overkomen wanneer je vanuit Groningen naar Maastricht moet. Dan sta je toch al gauw een uur lang als een soort gokverslaafde muntjes in een apparaat te gooien. Omdat ik slechts naar Bedum ging, had ik aan drie munten genoeg. In mijn zak bevonden zich echter nul munten. Exact drie te weinig.
Ik vond wel een biljet van tien euro, waar ik eigenlijk niks aan had. Wisselen. Eerst probeerde ik het bij een nabijgelegen tapijtboer, maar daar kreeg ik nul op het rekest. Zijn munten waren ‘schoon op’. Gelukkig had ik bij de prijzengigant even verderop meer geluk. Met een zak vol kleingeld keerde ik terug naar het station voor mijn ultieme wraak op de kaartjesautomaat: een retourtje Bedum.
Nadat de automaat eerst nog wat tegenstribbelde door enkele van mijn munten weer uit te spugen – de munten die het om mysterieuze redenen soms ‘niet doen’ in allerlei automaten – vond het achtste wereldwonder dan eindelijk plaats; ik mocht me de trotse bezitter van een retourtje Bedum noemen. Zielsgelukkig stapte ik in de trein. Eén trein later dan de trein die ik eigenlijk had willen nemen. Wees nou maar blij met die OV-chipkaart!
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.