Herbert Dijkstra en Maarten Ducrot doen nu al een aantal jaren op verschrikkelijke wijze verslag van de Tour de France. Herbert vertelt op een onuitstaanbare manier allerlei feitjes (vaak zes keer hetzelfde feitje per etappe) – het liefst over kastelen – en Maarten verbaast zich over alles. Echt alles. Samen herkennen ze bijna geen enkele renner en snappen ze niks van wielrennen. Ondertussen beleven ze in Frankrijk natuurlijk ook nog allerlei andere malle zaken. Vandaag doet de auto het niet zo goed.
Maarten: ‘Herbert jongen, die auto van ons pruttelt alsof hij door een staafmixer is gehaald en jij zit met vier handen aan de handrem te snokken. Dit gaat niet goed. Ik zit helemaal met het kontje open in die auto van ons. Ongekend’
Herbert: ‘Ja Maarten, mag je zeggen dat we naar de garage moeten met deze Ford Focus? Wist jij trouwens dat een fort met een t aan het einde wel een beetje te vergelkijken is met een kasteel… Kijk Maarten, we rijden nu zelfs langs een kasteel. Het schijnt dat de Koning van Biafra hier nog eens een drol in de gracht heeft gedraaid, die vervolgens is opgevist door…’
Maarten: ‘Herbert kijk nou! Dat kan toch helemaal niet, d’r pieren hier nu gewoon vier wielen van die auto af joh. Ongelofelijk. En we rijden nog steeds. Dat kan echt niet! Het nieuwe autorijden.’
Er vielen natuurlijk niet echt vier wielen van de auto van Herbert en Maarten af. Maarten had gewoon even de carrosserie en het onderstel van de auto voor hen over het hoofd gezien en zag zodoende enkel de vier wielen van die auto over het asfalt rijden. Evengoed reed het karretje van het illustere tweetal toch een beetje in de poep en reden ze, volgens henzelf zonder wielen, door naar de garage. Daar aangekomen neemt Herbert het woord.
Herbert: ‘Voor de lezers die hier pas beginnen met het lezen van dit stukje: Maarten ontdekte dat onze auto mankementen had, ik heb wat over een kasteeltje gebabbeld en toen zijn we zonder wielen naar de garage gereden. Deze garage doet me overigens denken aan de lange Vansummeren. Waarom weet ik eigenlijk niet, maar ik had dat al heel lang niet gezegd.’
Maarten: ‘Je kan me wat met de lange Vansummeren. Het gebeurt hier gewoon voor je neus! Kijk die monteur eens de remkabels opeten. Wat een courage! O wat doet-ie nou… hij legt z’n sleutel 13 gewoon neer en gaat zitten linkeballen. De oude vos. Dat geloof je toch niet?! Wat is dit nu?
Nou goed, die oude vos legde gewoon even z’n sleutel 13 weg om iets anders te gaan doen aan de auto van Herbert en Maarten, zodat die het enkele ogenblikken later weer deed als nooit tevoren. Herbert en Maarten reden daarna nog even door de wasstraat, waren vergeten dat ze in een cabriolet reden, en hadden nadien zodoende een even wit gebit als Michael Boogerd. Helaas beschikten ze daarmee nog niet over zijn wielerkennis.
Volg ons Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.
Lees ook hoe het illustere duo benzine ging tanken en naar de bakker ging