Het Nederlandse voetbal: een lachertje

In een interview met Voetbal International zegt FC Groningen directeur Hans Nijland het treffend: ‘Nederland is het lachertje van Europa’. Of hij daarmee precies bedoelde wat ik hieronder ga schrijven valt te betwijfelen. Hans deed die uitlating immers nog voor ik er iets over op papier zou zetten. Hans is geen helderziende. Bovendien is Hans een eigenwijs mannetje die, in plaats van wat ik denk en schrijf te zeggen, er altijd een eigen mening op na wil houden.  

Voor mij is het Nederlandse voetbal een lachertje vanwege de unieke verzameling van halve garen die er in bivakkeert. Ik zal niet gelijk weer beginnen over Aad de Mos, maar dat is wel zo’n beetje het niveau. Een hippe zonnebril op je 63-jarige gekke goudvishoofd zetten en dan maar raaskallen. De halve voetbalwereld was allang met een dwangbuis aan weggestopt in een gekkenhuis als het spelletje zelf niet zo leuk was.

Neem nu dit seizoen. Het is nog maar net begonnen of we hebben al een keur aan malle incidenten voorbij zien komen. Dat begon allemaal met een sportzaak. Niet zomaar een sportzaak natuurlijk. Nee, het ging om de sportzaak van de familie El Hamdaoui. Die sportzaak stond in Rotterdam, terwijl één der El Hamdaouitjes juist in Amsterdam zou gaan voetballen. In de voetbalwereld heb je dan een probleem.

Aan de zijlijn van die voetbalwereld tref je namelijk ook veel halve garen. Het trekt elkaar aan. Voor deze halve garen staat voetballen in Amsterdam en het bezitten van een sportzaak in Rotterdam gelijk aan een hele hoop bakstenen. Allemaal door de ruiten van Sportzaak El Hamdaoui. Daar had Mounir geen zin in. Hij eiste compensatie van Ajax. Ajax had daar weer geen zin in. Een patstelling die ervoor zorgde dat NOS Teletekst een vaste werknemer ‘transfer El Hamdaoui’ in dienst kon nemen. Uiteindelijk kwam El Hamdaoui wel en liep de soap ten einde.  

Met de zojuist aangenomen teletekstwerknemer hoeft u echter geen medelijden te hebben. Die bleef gewoon in dienst. Hij kon bijvoorbeeld berichtjes gaan schrijven over de ‘affaire De Cler’. Heel kort: Mario en Tim kregen ruzie in de rust van de wedstrijd Excelsior – Feyenoord, Mario zei dat hij Tim nooit meer wilde zien en drie dagen later kreeg Tim weer een oranje hesje in z’n handen geduwd door Mario.  

Voor de vrouw van Mario was dit geen verrassing. Elke dag zegt Mario vlak voor hij naar Varkenoord rijdt: ‘Schat, ik wil je nooit meer zien’. Z’n vrouw zegt dan altijd: ‘Ja Mario, tuurlijk. Zeg, rij je straks nog even langs de supermarkt; de melk is bijna op’. Ze weet inmiddels dat Mario ’s avonds rond een uurtje of zes toch gewoon weer in een Barendrechtse gehaktbal zit te prikken. Een storm in een glas water dus, die ‘affaire De Cler’.

Een mooi bruggetje naar het gekste wat er de afgelopen tijd gebeurde. Want ook Vitesse is een storm in een glas water: er gebeurt veel, maar echt groots wil het maar niet worden. Nu werden ze weer overgenomen door een Georgiër. Een Georgiër! Niet eens een echte Rus dus. Overgenomen worden door een reserverus, dat moet toch pijn doen.

Zelf denken ze daar anders over. Althans, dat concludeerde ik uit de blije gezichten van de Arnhemse supporters en de woorden van scheidend voorzitter Maasbert Schouten. Deze Maasbert ontpopte zich afgelopen maandag in één persconferentie tot de nieuwe, vrij beroerde, hofnar van het Nederlandse voetbal. Hij nam het stokje met verve over van oud Vitesse-coach Aad de Mos. Er moet iets geks in het water zitten, daar in Arnhem.

Men zegt dat elk land de leider krijgt die het verdient. Blijkbaar gaat deze wijsheid ook op voor hofnarren en de voetbalwereld.

90 reacties op “Het Nederlandse voetbal: een lachertje”