Gesprekjes

Je kent het wel, op straat of in de supermarkt kom je iemand tegen die je eigenlijk helemaal niet zo goed kent maar toch tegen je zegt: “Hé, hoe  gaat het?” Jij zal zeggen “goed”. Naast een zin uit een  Nederpopklassieker van een fijne band is dit de voorbode van een gesprekje. De Amerikanen noemen het smalltalk. Ik noem het onuitstaanbaar en verschrikkelijk gepraat in het luchtledige.

Want nadat je “goed” hebt gezegd, flap je er bijna automatisch “en met jou?” uit. En daar is het die types vaak om te doen, dat ze eens even lekker kunnen vertellen wat ze zelf allemaal aan het uitvoeren zijn. Ze beginnen met “Ja, lekker, lekker…” of “Ja, druk, druk…” en dan lopen ze leeg. Er komt een ellenlange oninteressante woordendiarree uit hun mond zetten; over welke kleur behang ze hebben uitgekozen of wat voor nieuwe functie met Engelse naam nu weer als dekmantel dient om tussen 9.00 en 17.00 stukjes op websites te lezen.

Ze ratelen maar door, terwijl je toch echt in die supermarkt was om even snel boodschappen te doen. Snel kijk je even in je mandje of daar niet toevallig een staaf Vienetta ligt weg te smelten die je als excuus kan gebruiken om een einde aan het gesprekje te maken. Helaas. Er liggen slechts een fles frisdrank, een brood en een paar bananen in. Daar heb je dus niks aan. Want – hoewel het gesprekje inmiddels al wel heel erg lang lijkt te duren – het is wel wat gek om te zeggen dat je snel naar huis moet, omdat je bananen anders bruin worden.

Een irritante vage bekende kun je ook maar zo in het postkantoor treffen. Dat is nog weer andere koek dan de supermarkt. Daar heb je het einde van het gesprekje min of meer in eigen hand. In het poskantoor ben je afhankelijk van je nummertje en of er vlak voor je niet een Afrikaan via de meest omslachtige manier die er is, 100 euro wil overmaken naar z’n achterneef in Lagos. Of iemand die toevallig net een grote porseleinen hond in een pakketje wil laten verschepen naar een goede vriend in New York.

Meestal is er wel zoiets aan de hand en dan zit je dus. Zelfs de irritante vage bekende is op een gegeven moment uitgerateld. Een ongemakkelijke stilte dient zich aan. En dan gaan mensen rare dingen doen. Voor je het weet zit je met de irritante vage bekende over Geert Wilders te praten. Alles behalve dat. Dan nog liever twee mannen zo stil. Ook alweer een Nederpopklassieker, van twee fijne zangers ditmaal.