De Naald

Vandaag is het een jaar geleden dat ik in bed lag bij te komen van Koninginnennacht en er via een sms’je een zwarte Suzuki Swift mijn leven kwam binnenrijden. Die Suzuki reed mijn leven binnen door zeven anderen van het leven te beroven en tot stilstand te komen tegen een grote stenen pilaar: De Naald.

Dit 17 meter hoge gevaarte was het huwelijkscadeau van de Apeldoornse bevolking aan Koningin Wilhelmina en Prins Hendrik. Je zal het krijgen. Sta je lekker op je eigen feestje een glaasje champagne te drinken en een stukje taart te bikken, staat er ineens een hele bevolking van een middelgrote provinciestad op de stoep die in koor zegt: ‘We hebben ook nog een kleinigheidje meegenomen’, en dan dus met dat ding op de proppen komt. De zinsnede ‘Dat had je niet hoeven doen’ was nooit meer op zijn plaats.

Die arme Hendrik is vier keer door z’n rug gegaan toen hij het ding in z’n eentje naar binnen probeerde te tillen. Want zo is de Apeldoornse bevolking. Wel een stenen cadeau van 17 meter lang geven, maar verder zoek je het maar uit. Uiteindelijk hebben Koningin Wilhelmina en Prins Hendrik De Naald maar gewoon voor het huis op de stoep laten staan. Dat kon prima volgens het paar. Daar zou heus niemand tegenop rijden.

Ze hadden er alleen even geen rekening mee gehouden dat de mensen ruim honderd jaar later een tikkeltje gekker zouden zijn. In die tijd zei Hendrik ook wel eens tegen Wilhelmina: ‘Zeg Wil, wat zou je ervan zeggen als wij eens een heel eind zouden gaan wandelen met elk twee stokken in onze handen?’ Dan zei Wilhelmina altijd: ‘Hennepen, ben je wel lekker jongen?’ En zie nu; duizenden in hetzelfde trainingspak gestoken grijsaards wandelen er lustig op los met twee stokken in hun knuisten. In zo’n wereld rijdt er ook een keer iemand tegen een stenen naald op. Zo gaat dat.

Ja, een naald dus. Zo noemen ze dat ding. Toen ik na het sms’je ‘Auto rijdt tegen de naald op in Apeldoorn’ de tv eens aanzette verwachtte ik dan ook hoogstens een auto met een lekke band aan te treffen. Die had de Suzuki Swift geloof ik ook wel, maar een bebloed gezicht en een hoop paniek verrried dat dit niet een naald was waarmee je even een leuk borduurwerkje in elkaar knutselde.

Sterker nog, het enige uiterlijke kenmerk dat dit ding en een naald delen is dat ze beiden langwerpig zijn. Die stenen pilaar had evengoed ‘De Leverworst’,De Reageerbuis’ of ‘De Winterpeen’ kunnen heten. Of ‘De Lul’ natuurlijk. Want daar leek-ie meer op toen er de dagen na het drama een vrolijke bos schaamhaar rond de plek des onheils verscheen: van heinde en verre kwamen mensen bloemen neerleggen bij ‘De Naald’.

Mensen die helemaal niks met het drama te maken hadden, maar toch de volgende dag in hun auto stapten en als blijk van medeleven een bloemetje bij De Naald kwamen leggen…..en even kwamen kijken hoe het nou allemaal precies was gegaan natuurlijk……en als het even kon ook nog voor een camera zeggen hoe erg het allemaal is. Heel oprecht hoor.

Deze mensen zal ik wel nooit begrijpen; tegelijkertijd iets heel erg vinden en dan toch met je betraande gezicht voor een camera gaan vertellen hoe jij het allemaal hebt beleefd. Wanneer je rouwt is een draaiende camera toch wel het laatste waar je op zit te wachten. Ik vertrouw ze niet, die bloemetjesbrengende huilebalken.

Er zit bij die mensen ergens een steekje los. Een flinke steek eigenlijk. Precies de steek die los kan raken wanneer je met een 17 meter lange stenen fallus, die je in elke hooiberg terug zou vinden, aan het borduren slaat.

Een hooiberg om die naald heen bouwen was geen slecht idee geweest trouwens. Dan had de gek die alle andere gekken aantrok, Karst Tates, het er waarschijnlijk wel levend van af gebracht.

8 reacties op “De Naald”