Een wielerliefhebber die z’n feitenkennis een beetje op orde heeft, denkt bij de naam Theo in combinatie met de Tour direct aan het jaar 1936, waarin Theofiel – Theo – Middelkamp, uitgerekend op quatorze juilliet, in Grenoble voor de eerste Nederlandse etappezege ooit zorgde in de Tour de France.
Maar zo’n wielerliefhebber ben ik niet – ik heb het jaartal moeten opzoeken op Wikipedia. Voor mij is de Tour van Theo sinds vorige week onlosmakelijk verbonden met het jaar 2019. Het jaar waarin Theo Janssen, nu nog voetballer van Vitesse, zijn debuut zal maken in het grootste wielerevenement ter wereld.
Dat zit zo: Thijs Zonneveld twitterde afgelopen woensdag over een internetartikel waarin Theo Janssen aangaf dat hij binnenkort – Theo is net zwaar geblesseerd geraakt aan zijn knie – drie kwartier per dag gaat fietsen, heen en terug naar het trainingscomplex. Ik zag een nieuw wielersprookje geboren worden.
Ik zag Theo fietsen, eerst nog op een gewone stadsfiets. Hij ging hard. Steeds harder. Werd opgemerkt door iemand van een wielervereniging die elke dag over hetzelfde fietspad naar Papendal fietste. ‘Zou je niet eens op een racefiets gaan zitten’, riep-ie op een dag naar Theo terwijl die voorbijsnelde.
Theo kocht een racefiets en een pakje. Geen sigaretten, maar zo’n strakke voor om z’n naakte lijf – hij droeg er eerst nog wel een onderbroek onder, wist hij veel. Theo verbaasde iedereen op z’n racefiets. Hij won alle obscure Spaanse etappekoersjes waar hij aan meedeed. Hij kreeg een contract bij een Pro Tour-ploeg: Theo Janssen werd op 34-jarige leeftijd beroepsrenner.
Maar Theo bleef ook Theo. Hij kon het bier af en toe niet laten staan. Legendarisch is het verhaal waarbij hij tijdens Parijs-Nice ’s ochtends de start miste omdat hij nog in de hotellobby zat te drinken met de barman en hij later op de dag, nog steeds beneveld, de bus van z’n team klem reed onder de finishboog.
Mede door dat incident zat de Tour er nog niet in voor Theo. Het hoefde ook niet zo nodig van hem; drie weken buiten Arnhem, alleen de gedachte eraan maakte ‘m al ziek. Bovendien was er ook de angst om te dalen bij Theo. Een val van z’n driewielertje op jonge leeftijd bezorgde hem een trauma. ‘Ik heb niets in de Tour te zoeken’, aldus Theo.
Dat veranderde toen Theo bij een andere ploeg tekende. Ze hadden grote plannen met hem. Hij moest rigoureus afvallen. Er belde een jaar lang iedere avond iemand aan bij zijn huis in Arnhem, met een bakje eten dat speciaal was afgestemd op dat ene doel: de Tour van 2019. Hij trainde maniakaal. Er was geen tijd meer voor drinkgelagen. Dat kon na 2019 weer. Nu telden alleen z’n wattages en z’n hartslag.
Het plan slaagde: Theo won op 38-jarige leeftijd de Tour. Alhoewel meesterknecht Nicky Hofs, na vele omzwervingen in Zuid-Afrika en een overwonnen parasiet in z’n darmen inmiddels ook profwielrenner, misschien wel beter was, die historische Tour van 2019.
Maar goed, waarschijnlijk slaat m’n fantasie weer eens op hol en flikkert Theo bij de eerste de beste lekke band z’n fiets in de greppel en gaat-ie een sjekkie staan roken tot z’n vrouw ‘m komt ophalen. Ook prima.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.
Dit stukje verscheen eerder op het schitterende wielerblog Het is Koers!