Hij knikte vriendelijk, kwam schuin tegenover me zitten en pakte een smartphone uit de zak van z’n pantalon. Hij droeg een pantalon, want het was een zakenman. Een Koreaanse zakenman – Japans, kan ook, maar het leek me meer een Koreaan, soms heb je dat.
Nou ja, hoe het ook zij, Japanner of Koreaan, waar het om gaat: het was een hele normale Koreaan.
Toen draaide de Koreaan z’n telefoon een kwartslag, in de horizontale stand, en transformeerde hij van de iets te dikke maar verder hele normale Zakenkoreaan in De Racekoreaan, een maniak die op z’n smartphone een racespelletje speelde.
Stel dat ik een land met hem had willen bezeilen, dan had dat niet meer gekund, daar in die trein. Hij ging helemaal op in z’n racespelletje. Hij priemde z’n guitige Koreanenoogjes tot er echt helemaal niks meer van over was en bewoog z’n hoofd bij iedere bocht van de virtuele auto die in de smartphone verstopt zat naar links of naar rechts.
Een tijdje later bewoog zelfs z’n hele niet onaanzienlijke lijf mee met de bochten. Soms vloekte hij, waarschijnlijk bij een virtuele crash. Maar wat er ook gebeurde, hij keek nooit op van z’n schermpje. Ook niet toen we station Zwolle passeerden. En al helemaal niet bij station Assen.
Na station Groningen reed de trein niet meer verder. De Racekoreaan keek op van z’n schermpje toen we stilstonden en niet meer verder reden. Langzaam werd hij weer de Zakenkoreaan, die er waarschijnlijk in Zwolle uit had gemoeten. Zo keek-ie tenminste.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.