Mehmet kwam in mijn leven in Heidelberg. Dat had ook moeilijk anders gekund, want hij runt daar een hotelletje. Het eerste waar ik aan moest denken toen ik Mehmet door zijn ietwat ouderwetse hotelletje zag scharrelen, was: Manuel. Manuel uit Fawlty Towers, daar leek Mehmet op. Alleen dan met een bochel , een sjofel pak dat een paar maten te groot was en een hoofd dat eruitzag alsof er net een orkaan overheen geraasd was. Maar toch, Manuel.
Na deze eerste observatie ging ik zitten en niet veel later zette Mehmet een bord warm eten voor me neer. Aardappelkroketten en stukjes gegrilde biefstuk aan een spies met een best wel bijzondere bruine saus erbij. Het was lekker en ik leef nog steeds – hetgeen ik waarschijnlijk niet had kunnen opschrijven als Manuel uit Fawlty Towers wat te eten voor me had gemaakt. Tijdens en vooral na dat eten tapte Mehmet af en toe een lekker glaasje bier voor ons – ik was uiteraard niet alleen in Heidelberg.
Ik had het, zo begrijpt u inmiddels wel, prima naar m’n zin in het hotelletje in Heidelberg. Ik vroeg me alleen wel af waarom die Mehmet toch steeds om de vijf minuten met een sigaret in z’n mond vanachter zijn bar naar buiten liep, om na een minuut weer terug te keren, met een sigaret in z’n mond.
Het antwoord lag meer voor de hand dan ik in eerste instantie dacht: Mehmet rookte in die minuut buiten een sigaret en stopte alvast een nieuwe in z’n mond. Daarna ging hij weer even naar binnen om te kijken of hij nog ergens voor iemand een glaasje bier moest tappen.
Mehmet z’n leven was eigenlijk één grote rookpauze, met als hinderlijke onderbreking het runnen van een hotel. Hij rookte drie pakjes per dag, vertelde hij met enige trots. Waar rook is, is Mehmet.
Dat heeft natuurlijk zo z’n gevolgen (en dan heb ik het niet over de langetermijngevolgen): Mehmet z’n sigaretten waren op den duur op. Er moesten nieuwe komen. Mehmet twijfelde geen moment en liep de deur uit, ons alleen achterlatend in z’n taveerne.
Ook dat heeft gevolgen, want Mehmet had immers inmiddels een aanzienlijk aantal glaasjes bier voor ons getapt en had ons ook nog eens getrakteerd op een rondje van de meest smerige raki die ooit met mijn speekselklieren in aanraking is gekomen. Kortom, we gingen zelf allemaal glaasjes bier tappen achter de bar van Mehmet, zetten het volume van de muziek een paar streepjes hoger en gingen vrolijk op de tafels staan van de bar van het hotelletje.
Toen kwam Mehmet terug. Hij keek wat om zich heen, zette de muziek zachter, zei dat we weer moesten gaan zitten en tapte onze glazen vol. Ondertussen rookte hij drie sigaretten.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.