Een boemeltje, dat zondagmiddag uit Oost-Groningen naar het centraal station van Groningen rijdt, langs godverlaten dorpen en velden. Iets rustgevenders is er haast niet te bedenken. Behalve natuurlijk als er acht corpsmeisjes bij je in de trein zitten.
Eerst viel het nog wel mee, want ze waren superrrrrrrbak. Waarschijnlijk omdat ze heel veel gedronken hadden – eentje dacht dat ze dit weekend wel tien kilo was aangekomen, wat zo aan haar dikke varkenskop te zien een prima schatting was.
Maar toen, vlakbij het station van Groningen, begon het gedonder. Er was een grote tas. En die grote tas moest met één van de meisjes mee. De grote vraag was met wie. Daar hadden ze in die tot voor kort zo rustige coupé allemaal, dwars door elkaar heen, een mening over. Zelden verlangde ik meer naar een machinist die keihard BZN-nummers door z’n geluidsinstallatie liet schallen. Of desnoods een eigen mixtape, met louter nummers van Kane en Nickelback erop.
Het was verschrikkelijk.
Op het moment dat de trein halt hield op het station waren ze er nog niet helemaal uit, maar versperden twee van de meisjes, met een grote tas tussen hen in, mij wel de weg naar de treindeur. Een domper, want ik wilde zo snel mogelijk weg uit de trein. Zo ver mogelijk er vandaan zelfs, naar een snikhete woestijn of een ijskoude toendra. Het maakte me niet uit. Zolang er maar geen roedel corpsmeisjes met een grote tas was.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.
