Het was 6.39 uur en mijn trein vertrok pas over zeven minuten. Toch verrichtte ik al mijn handelingen in het ritme van de haast. Een plek zoeken in die overvolle kutfietsenstalling op het station, mijn fiets op slot zetten met dat verroeste kutslot van me, een paar keer vloeken en snel wegbenen.
‘Hé, daar ligt een zak spinazie achterop een fiets’, hoorde ik mezelf opeens denken tijdens het wegbenen. Ik draaide me weer om en verdomd, daar lag inderdaad een zak spinazie op de bagagedrager van een witte fiets. Dat was gek. Ik keek er een tijdje naar en maakte een foto van het tafereel.
Om me heen liep iedereen door, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat er een zak spinazie op de bagagedrager van die witte fiets lag. Goed beschouwd was dat ook gek. Maar net iets minder gek dan de zak zelf. Wie vergeet er nou een grote zak spinazie op het station? En, misschien nog wel gekker, wie had er een grote zak spinazie mee willen nemen in de trein?
Even overwoog ik net zolang te blijven staan tot de eigenaar van de witte fiets en de zak spinazie weer zou komen opdagen. Daarna liep ik door.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.
