Het had erger gekund, gisterochtend. Bijvoorbeeld als de bus vol schoolbordenverzamelaars met lange nagels had gezeten. Of een bus vol duivenmelkers. Op de één of andere manier zit ik daar ook niet op te wachten.
Maar het waren pubers. Heel veel pubers. Als ze in die bus allemaal hun puistjes hadden uitgeknepen, het resultaat hadden opgeslagen in vaten en dan de boel naar een middelgroot Afrikaans land hadden verscheept, was dat een goed begin geweest van het oplossen van de wereldwijde voedselcrisis. Zoveel pubers waren het.
Ik had nog nooit zoveel pubers bij elkaar gezien.
En niet van een afstandje. Nee, ik stond ertussen! Bij iedere rotonde voelde ik de angst dat er zo’n talgmachine in m’n nek zou landen. Brrrrrrrr. Nog nooit hoopte ik sneller in Breukelen te zijn. Want daar moest ik eruit.
Gelukkig dacht de buschauffeur er ook zo over. Hij scheurde lekker door. Het gevaar van rondvliegende pubers nam ik op de koop toe. Vooral omdat de chauffeur op een zeker moment besloot er geen nieuwe pubers mee bij te laten. De bus was vol. Ook voor een meisje met een muts op. Ze stond in het donker bij de halte en zwaaide met haar verlichte telefoon, in de hoop dat de bus vaart zou minderen. Het was tevergeefs. ‘Je kan er niet meer bij, muts’, mompelde de chauffeur in plat Utrechts en tegen niemand in het bijzonder toen hij plankgas langs haar sjeesde.
En zo viel er gelukkig toch nog wat te lachen in deze hel. Voor het meisje was het zielig.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.