Vorige week bereikte mij een twittertweet met de mededeling dat er alweer pepernoten in de supermarktschappen lagen. Die twittertweet was niet bedoeld om anderen aan te sporen naar de supermarkt te lopen/fietsen/rijden teneinde een zak aan te schaffen, maar was getypt uit ergernis. Het was nog veel te vroeg voor pepernoten, vond de twitteraar. Ik ben het daar hartgrondig mee oneens.
Omdat er in december een aantal donkere mannen in malle, kleurige pakjes (een pofbroek, kom nou!) met die heerlijke halfronde lekkernij loopt te strooien, zou ik mij er in de zomer niet te goed aan mogen doen? Een gekke redenering, als je het mij vraagt. Als ik mezelf in juli roze schmink, een jurk aantrek waar zelfs Sugar Lee Hooper zich kapot voor had geschaamd, en overal waar ik kom Bastognekoeken op de grond kwak, heb ik toch ook niet de illusie dat er in de winter ook maar één Bastognekoek minder wordt gegeten?
Zo’n denkpatroon lijkt wel het uitgangspunt te zijn dat ten grondslag ligt aan het gedachtegoed van de pepernotengestapo. Mensen die mij iets – pepernoten in de zomer – willen verbieden, omdat zij er toevallig anders over denken. Zo in verkiezingstijd doet mij dat een beetje denken aan enge clubjes met drieletterige afkortingen zoals het CDA en de SGP. Alleen is het met die clubjes wat minder erg, omdat het bij hen gaat om zaken als euthanasie en abortus in plaats van pepernoten in de zomer.
Ik bedoel daarmee: met een verbod op euthanasie valt nog te leven, maar ze moeten afblijven van mijn pepernoten!
Ik hou van pepernoten, vooral in de zomer. Niks lekkerder dan een gegrilde pepernoot van de barbecue, met een flinke toef cocktailsaus erbij. Knoflooksaus kan natuurlijk ook; dat is een kwestie van smaak. Ook aan een spies zijn pepernoten trouwens heerlijk, met stukjes ui en paprika ertussen. Of wat te denken van pepernoten in een zomerse maaltijdsalade, voor een lekkere bite.
En dan daarna met een goed glas wijn, en uiteraard een bakje pepernoten erbij in plaats van allerlei moeilijk bedoelde tapas, genieten van een ondergaande zon, die zo halverwege het ondergaan best wat weg heeft van een hele grote oranje pepernoot. Voor mij is dat het teken van de natuur dat pepernoten en de zomer onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
Maar ja, kom daar maar eens mee aan bij de pepernotengestapo. Die staan niet open voor zulke gedachtes. Die vinden het alleen normaal als er in de decemberkou een verkleed iemand een handvol pepernoten keihard tegen een kind aan flikkert.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.