Ik hou van politieke crises. Al was het maar omdat Ivo Opstelten dan meer in beeld is dan anders. Gisteren ook weer. Op nu.nl zag ik een fotoreportage vanuit Den Haag. Na vijf foto’s van Mark Rutte, die zijn mondhoeken in tijden van een kabinetscrisis wel omlaag houdt, was hij er opeens. Ivo droeg een beige regenjas en groette de omstanders zoals alleen Ivo dat kan. Statig. In de arm die hij niet gebruikte om te groeten klemde hij een dossier waar het woord ‘dossier’ op stond. Dat past ook al bij Ivo. Duidelijk.
Nog veel meer gezagsdragers passeerden de revue in de slideshow. Ik zag de kruin van Henk Bleker voorbij komen. Uri Rosenthal werd van achteren gefotografeerd, waardoor het nu voor eens en voor altijd duidelijk is dat zijn rechteroor er in vergelijking met zijn linkeroor maar een beetje gek bijhangt. En daar liep Ivo weer over de klinkertjes van het Binnenhof! Nog steeds in regenjas, nog steeds met het dossierdossier in de arm geklemd. Fred Teeven liep naast hem en hield ook al een dossier vast. Nonchalanter, maar het was dan ook een veel dunner dossier.
Henk Kamp had een foto later zelfs een aktetas bij zich. Hij was net uit zijn dienstauto gestapt en droeg een rood-wit-blauwe das. Heeft Henk daar over nagedacht, vroeg ik me af. Denkt Henk dat kredietbeoordelaars onder de indruk zijn van zo’n das van nationale eenheid? Zomaar wat gedachtes bij een foto.
Bewegende beelden waren er ook. In het journaal bijvoorbeeld. NOS-journalist Xander van der Wulp stond voor het hek van paleis Huis ten Bosch om verslag te doen van de entree van premier Rutte.
Premier Rutte nam een zijingang.
Geen beelden dus van een voorbijzoevende auto, maar dankzij een fotograaf zagen we Rutte wel de trap van het paleis bestijgen. Trots hield hij z’n laptop, met de foto groot op het beeldscherm geprojecteerd, voor de camera. Onmiskenbaar een hoogtepunt in de toch al zo rijke geschiedenis – een rennende Ron Fresen! – van de vaderlandse parlementaire journalistiek.
De verslaggeving van de kabinetscrisis was hiermee nog niet ten einde. Sterker nog, ze was amper begonnen. De politici zelf moesten nog aan het woord komen. Alexander Pechtold had het over een urgentiegevoel, Arie Slob sprak van bouwstenen en Jolande Sap werd in een paar minuten tijd de Lucky Luke van de Nederlandse politiek; sneller dan haar schaduw sprong ze er al overheen – ze gebruikte de angstaanjagende Haagse term in een interview van nog geen vijf minuten vier keer.
Doe mij dan maar ouwe lobbes Opstelten. Hij kreeg even later ook een vraag, maar bromde terug dat hij niks kon zeggen en liep door. Nog steeds in zijn regenjas, maar nu zonder het dossierdossier. Ik verbeeldde me nog dat hij een klein sprongetje maakte, al dan niet over z’n eigen schaduw. Het lijkt me zo leuk, Ivo Opstelten die een klein sprongetje maakt. In de lucht de hakken tegen elkaar klikt.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.