Wanneer je het positief omschrijft, zijn gokkasten een soort sigarettenautomaten die geen stokjes uitspuwen waar je kanker van krijgt, maar geld. Soms dan. Soms ook niet, en dan slikken ze alleen geld in; hetgeen de bespelers ervan weer noopt tot het slaan en schoppen van het apparaat. Is het opeens weer een boksbal met heel veel lichtjes.
De wereld van gokkasten en hun bespelers is een wondere wereld. Het is de wereld waar drie peren op een rij het verschil kunnen maken. Het is ook een wereld waar ik niks van begrijp. Niet gokkers en gokkers begrijpen elkaar niet. Ga een tijdje bij een groepje mensen staan die samen op één gokkast aan het spelen zijn en Fred Rutten heeft al die jaren hele normale antwoorden gegeven op vragen van journalisten.
Gokjargon is ondoorgrondelijk. ‘Nee, je moet niet nu al naar boven. We moeten meer credits hebben. Die duivels gaan vanzelf vallen.’ Dit voorbeeld klopt vast niet, en klinkt in de ogen van gokkers waarschijnlijk als Albert Verlinde die over voetbal praat. Maar het moge duidelijk zijn: het draait bij het gokken op een gokkast helemaal niet om drie peren op een rij. Er komt veel meer bij kijken.
Toch, of misschien wel juist daardoor, is het voor onwetende gokkasttoeschouwers behoorlijk saai om naar het gegok te kijken. Een beetje het curling van de kroegspelletjes, maar dan dus met flikkerende peren en pruimen in plaats van glijdende stenen en bezems.
Daarom een verzoek aan de bouwers van gokkasten, om het ook voor gokleken wat leuker te maken: hou eens op met dat eeuwige fruit. Het kan veel creatiever. Dictators. Waarom geen flikkerende dictators op de rollen van uw kasten? ‘Nog drie Idi Amins en we zijn binnen’, ik zou het een gokker graag eens horen zeggen.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.