De huddle

Sinds enige tijd kan er geen voetbalwedstrijd meer gespeeld worden of de spelers hebben vlak voor het beginsignaal met elkaar staan knuffelen. De huddle. Homoseksualiteit is niet bespreekbaar in het conservatieve voetbalwereldje, maar een potje knuffelen voor aanvang is schijnbaar geen probleem.

Bij volleybal doen ze het ook. Na elk punt zelfs. Maar dat zijn volleyballers. Die slaan een balletje over een netje. Dat is heel wat anders dan een bal ín een net schóppen. Behoeft geen uitleg. De huddle is gemaakt voor volleyballers en beoefenaars van andere verderfelijke zaalsporten. Niet voor voetballers. Toch staan ook zij nu voor elke wedstrijd in een cirkeltje naar elkaars schoenen te koekeloeren. Witte, gele en zelfs roze schoenen inderdaad – nog zo’n teken dat er iets goed mis is.

Ondanks een niet onverdienstelijke amateurvoetbalcarrière ben ik nog nooit van mijn leven in een huddle verzeild geraakt. Vlak voor de aftrap in mijn handen klappen en ‘kom op hè!’ roepen, dieper ben ik nooit gezonken. Zelfs dan keek ik soms met helikopterview naar mezelf en voelde ik een soort schaamte: wat sta ik hier nou eigenlijk in m’n handen te klappen en te schreeuwen? Een huddle zou dat gevoel maal tien oproepen.

Veel voetballers – profs, maar ook amateurs, nog veel triester – lijken er niet mee te zitten en huddelen zich een ongeluk voor de wedstrijd. Ze praten er ook bij. Alleen daarom zou ik misschien een keer in een huddle kunnen belanden. Wat wordt er gezegd?

Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Ik bedoel, als je toch alle schaamte voorbij bent, zal het in het cirkeltje wel gaan over vochtinbrengende crèmes of andere cosmeticaproducten. Misschien gaat het zelfs wel over rimmen in de darkroom. Een nieuw, lekker gek recept voor appeltaart, dat zou ook nog kunnen. Ik hoor het de aanvoerder wel schreeuwen tegen zijn medespelers in het kringetje: ‘250 gram bloem, 2 eieren, 80 gram suiker, 8 appels, een snufje kaneel, en om het af te maken een ons rundergehakt!’ En dat de rest dan zegt: ‘Rundergehakt?’ ‘Ja, rundergehakt!’, bevestigt de aanvoerder. De wedstrijd kan beginnen.

Ik vrees dat mijn fantasie toch weer even een loopje met me nam. Wat er echt in een huddle gezegd wordt, kan ik waarschijnlijk alleen achterhalen door een keer mijn armen om een nummer zeven en een nummer drie heen te slaan. Zul je zien dat het ook gewoon ‘kom op hè!’ is, gevolgd door wat dom geschreeuw. Daar sta ik dan met m’n lotion, butplug of appeltaart.

Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.

Één reactie op “De huddle”