Voor zover ik al met het virus besmet was – vond het altijd al een gedateerde hitlijst van veertigers en vijftigers in spijkerjasjes – is het sinds deze jaargang helemaal over. Ik ben genezen. En tegelijkertijd weer ziek: ik word kotsmisselijk van de Top 2000. Ik kan het pathetische gedoe rond het lijstje niet meer aan.
Wat normaal vervelend is, is bij de Top 2000 voor ‘de mensen’ ineens een reden om een enthousiaste tweet richting de redactie van het programma te sturen. Woensdag zag ik de volgende tekst in de ticker voorbijkomen: ‘Zonet m’n speakers opgeblazen bij Bonjovi! Toppie 2000! #top2000.’ Ik laat in het midden of deze idioot – hij is tenslotte liefhebber van de muziek van Bonjovi – echt zijn speakers heeft opgeblazen, maar er komen honderden van dat soort berichten langs. Mensen staan met de Top 2000 aan voor hun plezier in de file.
Bovendien is het niet de hoofdreden van mijn Top 2000-misselijkheid. Braakneigingen krijg ik pas echt als de dj van dienst een persoonlijke anekdote vertelt van iemand die op het liedje heeft gestemd. De gekste verhalen komen langs. Je gelooft je oren niet. Nooit hoorde iemand het nummer bij de bakker en vond hij of zij het wel een aardig deuntje. Meestal is er iets met een eindeloze weg, een liefde die verdween bij zonsondergang op de tonen van het liedje of een ander pathetisch zeikverhaal. En anders is het geslijm richting radio 2 of de artiest in kwestie. Net nog was een liedje van Marco Borsato ‘een meeslepend epos van de beste zanger van Nederland.’
Ik geloof eigenlijk ook niet dat ze echt worden ingestuurd door luisteraars. Volgens mij zit er gedurende het jaar iemand fulltime anekdotes en andere teksten te bedenken op de redactie van radio 2. Om de proef op de som te nemen, heb ik zelf ook een paar ingestuurd. Wordt geen van onderstaande anekdotes de komende dagen verteld, dan worden we op grote schaal bedonderd!
‘De eerste keer dat ik Neneh Cherry en Youssou N’ Dour met ‘7 seconds away’ hoorde, was ik net mijn geit aan het melken. Samen zongen we mee. Het nummer klonk uit een luchtballon, die even later in het weiland landde, bovenop de geit. Hij haalde het niet. Wanneer ik het nummer nu hoor moet ik nog altijd aan die geit denken en pink ik een traantje weg.’
‘Ik weet het nog goed: ik stond in mijn huiskamer te stofzuigen, had een jurk aan en een plaksnor op. Eindelijk durfde ik uiting te geven aan mijn drang om me als vrouw te verkleden. Uit de speakers klonk, amper hoorbaar door het brullende geluid van de stofzuiger, het nummer ‘I want to break free’ van Queen. Ik rende met de stofzuiger naar buiten en voelde me ook vrij. De buurjongetjes gooide stenen naar me, maar het deerde me niet. Ik was vrij!’
‘Ik en mijn vrouw Els zaten in een huwelijkscrisis toen op een dag Frans Adelaar, de oud-trainer van FC Utrecht, voor onze deur stond. Hij had grote vleugels opgeplakt. We hadden bij de postcodeloterij een vlucht op zijn rug gewonnen. Alsof het zo moest zijn vloog hij ons naar een hotel in Californië. Daar bedreven we de liefde als nooit tevoren. Alles was weer goed tussen mij en Els. Sindsdien moet ik daar altijd aan denken bij de eerste klanken van ‘Hotel California’ van The Eagles.’
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.