Supermarkt dicht

Het is twee weken geleden, een woensdag meen ik. Terwijl ik met mijn gele olifantenzak vol boodschappen de supermarkt uitloop, valt mijn oog op een grote gele poster, met daarop de volgende tekst: ‘Vanwege een verbouwing zal deze  Jumbo supermarkt van zaterdag 22 oktober tot woensdag 9 november gesloten zijn.’ Daaronder stond nog, in een iets kleiner lettertype, dat er een ambachtelijke bakker in de supermarkt kwam. En een versplein.

Die poster viel me rauw op het dak. Vooral omdat ik mijn brood net zo lief onambachtelijk laat bakken. Verse producten hoeven wat mij betreft ook niet op een plein uitgestald te liggen. Schappen vind ik prima. Maar er komt een versplein, zo heeft de hoofdolifant bepaald. Omdat – en dit bedenk ik niet zelf – ‘vers theater moet worden’. In de toekomst zal ik tijdens het boodschappen doen een man zien die heel artistiek verantwoord, vermoedelijk met een gek hoedje op z’n hoofd, de godganse dag verse sinaasappels staat te persen.

Dat beeld schoot twee weken geleden, bij het lezen van de poster, door m’n hoofd.

Inmiddels is het niet meer twee weken geleden, maar 27 oktober. Waarschijnlijk zijn er terwijl ik dit schrijf mensen druk bezig een versplein in elkaar te timmeren, misschien wel op de plek waar ik vorige week nog een pot niet verse augurken uit een theaterloos schap pakte. Dat kan nu niet meer. Mijn supermarkt is dicht.

Mijn supermarkt, de plaats waar ik als een Alberto Tomba tussen de schappen door slalomde. Na die slalom trof ik in mijn mandje alles aan wat mijn hartje begeerde: een half knip bruin, salami, pastasaus, champignons, melk, vla, kaas, jam, chips, etc. En dat alles zonder na te denken. Ik en mijn supermarkt waren een symbiose. We konden niet zonder elkaar. Dacht ik. Een versplein gooide roet in het eten.

Dus daar stond ik dan, gisteren, in een vreemde supermarkt. M’n mandje was opeens rood in plaats van geel; de bananen waren niet van Dole, maar van een dubieus merk uit Colombia. Ik probeerde te slalommen, maar het ging niet. Na een minuut of tien keek ik in het rode mandje. Het was nog leeg. Ontheemd doolde ik verder rond. Na verloop van tijd vond ik mezelf terug bij de kassa. Wezenloos rekende ik daar een blik kattenvoer, een magnetronmaaltijd en een pak bitterkoekjes af.

Ik heb noch een kat, noch een magnetron. Bitterkoekjes vind ik ontzettend vies. Was het maar vast 9 november; weer lekker slalommen in mijn eigen supermarkt, dwars door het nieuwe versplein heen.

Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.

Één reactie op “Supermarkt dicht”