Wat een goed idee van de netcoördinator van Nederland 1, om gedurende de maand oktober oude Lingo-afleveringen te laten zien. Lucille kan even bijkomen van de helse tocht die zij elke dag van haar desk naar de finaletafel af moet leggen, en we krijgen jullie weer eens te zien, Robert en François. Vooral jou, François, hadden we al heel lang niet meer gezien. Jou, Robert, zien we nog wel geregeld, maar nooit meer met broeken tot aan je oksels en dassen tot aan je navel.
Draag jij eigenlijk nog altijd bretels, François? Daarom schreef ik in de aanhef voor jouw naam ‘geachte’. Mensen die bretels dragen, spreek je altijd aan met ‘geachte’, vind ik. Behalve natuurlijk bij Youp van ’t Hek en Jort Kelder. Verder ken ik geen mensen die bretels dragen. Ik ken verder ook geen mensen die François heten, Francois. François is Frans voor Frans. Gek eigenlijk.
Terug naar Lingo, want daar draait het om in deze brief. Vroeger was Lingo niet leuk, Robert en François. Net zoals het nu niet leuk is. Maar de uitzendingen van vroeger zijn nu opeens wel leuk. Wederom: gek eigenlijk. Toch is het zo. Dat komt omdat alles uit het verleden op den duur grappig wordt. Over twintig jaar vindt iedereen die gekke brilmonturen en homoseksuele sjaaltjes van nu ook grappig. Het is een bewijs voor de evolutietheorie van Darwin.
Lingo als bewijs voor de evolutietheorie van Darwin, wie had dat ooit gedacht, Robert en François. Maar de kandidaten van toen toonden met hun snorren, rare overhemden en gekke broeken wel degelijk aan dat ze dichter bij de apen stonden dan wij. Ze kregen het zelfs nog voor elkaar een woord niet te raden wanneer twee van de vijf te raden letters cadeau gedaan werden.
Evolutietheorie zou trouwens een heel slecht tienletterwoord zijn; het heeft er vijftien. Maar dat terzijde. Jullie deden ook nog niet aan tienletterwoorden en al die andere malle fratsen van tegenwoordig. Een jurylid hield in die tijd nog gewoon z’n bek. En jullie, Robert en François, stonden nog gewoon met flappen te zwaaien wanneer er een team juist geen Lingo had. ‘Stoppen’ of ‘doorgaan’, schreeuwde het publiek dan.
De meeste mensen gingen door, waarschijnlijk omdat ze allen op die manier genoeg geld bij elkaar konden spelen voor zowel een nieuwe garderobe als een scheerapparaat. En als ze dan doorgingen, mochten jullie die ene magische zin spreken na het gegraai in de ballenbak:‘Staat…niet op de kaart!’ Dat iemand het in z’n hoofd heeft gehaald ons die zin af te nemen, is juist weer een bewijs tegen de evolutietheorie. Het blijft een beetje gek allemaal.
Met vriendelijke groeten,
Zwoebe Zwoebstra
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.