Voetballers laten praten is bijna altijd een slecht idee. Je kunt ze beter laten spreken met hun voeten. Er zijn ook voetballers die beide talen niet beheersen. André Ooijer bijvoorbeeld. Z’n tandpasta vervangen door een tube 1-secondelijm en z’n voetbalschoenen verstoppen in Fort Knox, dat is eigenlijk de enige manier om met lieden als hij om te gaan.
Om niet door te gaan voor iemand die profvoetballers over één kam scheert; er zijn ook voorbeelden van voetballers die een bal in de kruising kunnen mikken en tevens blijk geven van een zekere intelligentie. Klaasjan Huntelaar is zo iemand. Hij heeft de gave om met z’n ogen iets heel anders te zeggen dan met z’n mond. Dat is knap. Ook de nonchalant relativerende manier waarop Rafael van der Vaart over voetbal praat, kan ik waarderen.
Maar…, vaker erger ik me aan de stuitende domheid van voetballers. Niet eens vanwege de interviews na de wedstrijd, waarin een voetballer soms aangeeft ‘stinkend zijn best te hebben gedaan’. Het zijn meer de interviews waarin de voetballers wat over hun privéleven loslaten, die mij doen beseffen hoe weinig er gebeurt onder hun schedels. Wereldvreemd zijn ze bijna. Ze leven in een voetbalcocon van zwart-wit leer met een klein ventiel erin, waardoor ze af en toe hun onmetelijke domheid communiceren met de buitenwereld.
De teksten die de Belgische voetballer Jonathan Legear onlangs spuide zijn daar een goed voorbeeld van. Jonathan Legear, wie hem niet kent: hij is de speler die een paar jaar geleden de tekst ‘Vini, vidi, vici’ op z’n onderarm liet tatoeëren. ‘Wijnen, ik zag, ik overwon’ dus.
Die Jonathan Legear verkaste onlangs van Anderlecht naar het Tsjetsjeense Terek Grozny. Grozny, een plek waar ieder weldenkend mens nog niet dood gevonden wil worden, maar waar de kans wel groot is dát je er op den duur dood gevonden wordt. Op die plek heeft Jonathan het uitstekend naar z’n zin. Want voorzitter Kadyrov deelt soms uurwerken uit. En de wedstrijdpremie maal drie. Bovendien heeft Legear er een huis met zes slaapkamers, een gigantische keuken, een sauna en een grasveld voor z’n hond. Dat alles achter een omheining met een elektrische poort.
Vooral dat laatste zinnetje is tekenend. Legear doet alsof een omheining luxe is. Hij heeft niet door dat zo’n omheining met elektrische poort er niet voor niks staat. Legear kan dan wel bijna elke avond van de week in een andere slaapkamer slapen; hij leeft in een verschrikkelijk gebied. Z’n baas is een verkrachtende oorlogsmisdadiger. Jonathan Leagear ziet het niet. Om zijn hoofd ook een omheining. Erin geen zes slaapkamers en een grasveld voor z’n hond, maar slechts één grote oppervlakkige leegte.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.