Pinguïns en roem

Pinguïn Happy Feet is op weg naar de Zuidpool. Hij is afgelopen zondag door duizenden in het zwart-wit geklede Nieuw-Zeelanders uitgezwaaid. Ze konden ook een bericht voor hem achterlaten op een grote wenskaart. Ik schrik een beetje van zo’n bericht. Pinguïns kunnen heel slecht met roem omgaan. Het stijgt ze al snel naar het hoofd.

Kijk, ze doen het heel handig, bekend worden. En lief gevonden worden. Zand eten, dat doet het altijd goed bij de mensen. Net als dat waggelen van ze. Maar achter dat gedrag zit een diepere bedoeling. De gemiddelde pinguïn heeft een enorm ego en is behoorlijk narcistisch aangelegd. Ze willen in de schijnwerpers staan.

Andere dieren die van nature alleen op het zuidelijk halfrond voorkomen, hebben dat ook. De kangaroe bijvoorbeeld. Maar die pakt het minder handig aan. Die struint door achtertuinen om damesondergoed van waslijnen te jatten teneinde in het nieuws te komen. Maar daar houden mensen niet van. Mensen zien liever een beestje creperen op het strand. Het eten van zand is even kut, maar op de lange termijn sorteert het veel meer effect dan het stelen van damesondergoed.

Pinguïns snappen dat. Zij kunnen de menselijke psyche als geen ander doorgronden. Met maar één doel: roem. Roem, die ze ontegenzeggelijk naar het hoofd stijgt. Er zijn honderden verhalen bekend van dierentuinpinguïns die op den duur hun visjes alleen nog maar op een bedje van blauwe M&M’s geserveerd wensten te krijgen, wanneer er op een dag eens meer dan honderd mensen naar ze hadden staan koekeloeren. Waren de dierentuinen hier niet voor te porren, dan gingen de pinguïns in waggelstaking. Net zolang tot ze hun zin kregen. Want dat zijn het ook nog eens, keiharde onderhandelaars.

Als zo’n dierentuinpinguïn even niet in het middelpunt van de aandacht stond, omdat er bijvoorbeeld in de kooi naast hem net een ijsbeer werd verstoten door z’n moeder, had je een hele kwaaie aan ze. Zelfmoord of pogingen daartoe zijn dan zelfs geen taboe om weer de talk of the town te worden. Sprong er zo één van een metershoge ijsschots af. Of soms stond er opeens weer eentje heel provocatief met z’n vleugeltjes te klapperen in het leeuwen- of tijgerverblijf. Niks is ze te gek, wanneer ze er roem en aandacht voor terugkrijgen.

Ik hoop daarom dat Happy Feet met z’n beide blije voetjes op de grond is blijven staan tijdens zijn verblijf in Nieuw Zeeland, anders kon het dus nog wel eens snel afgelopen zijn met hem op die kille, eenzame Zuidpool, waar mensen die het schattig vinden dat je zand eet heel ver weg zijn.

Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.