Het was twintig over zeven, 22 juli 2011. Gisteren. Ik zapte tijdens het eten langs bijna alle nationale en internationale televisiezenders die op mijn Panasonic-tv te ontvangen zijn, en bleef hangen op Nederland 2. Bij ‘Opium op Oerol’. Cornald Maas was druk aan het babbelen met een Belg die een hazenlip en een hele gekke neus had, zo oordeelde ik.
Ze waren druk aan het babbelen over het toneelstuk dat de Belg met de hazenlip en de hele gekke neus had geregisseerd. Cornald Maas vroeg iets, en de Belg gaf steeds hele ingewikkelde antwoorden, het ging immers over kunst. Maar goed, de Belg met de hazenlip en de hele gekke bovenlip had wat mij betreft op dat moment net zo goed in één zin de Holocaust kunnen ontkennen en Patricia Paay een groot kunstenares kunnen noemen. Het ging niet om wat er gezegd werd.
Het ging om het beeld. Achter de Belg met de hazenlip en de hele gekke neus, danste een paraplu wild heen en weer. Niet omdat ze bang waren dat de hazenlip ervoor zou zorgen dat alle dure televisie-apparatuur er onder gesputterd zou worden, maar omdat het kutweer was op Terschelling. Wind. Regen. Daarom hadden naast de Belg met de hazenlip en de hele gek neus ook presentator Cornald Maas en andere gast Lauren Verster een paraplu achter zich dansen.
Met open mond keek ik enkele minuten naar de doorzichtige, dansende parapluutjes achter de gasten en de presentator. Af en toe zag je onderin beeld het haar van degenen die probeerden met alles wat ze in zich hadden de gasten droog te houden wild in de wind wapperen. Maar voor de rest slaagden de parapluutjesophouders er redelijk in zich zo verdekt mogelijk op te stellen, gebukt achter de stoelen van gasten en presentator. Alsof parapluutjes zomaar in de lucht blijven hangen.
Lauren Verster, Cornald Maas en de Belg met de hazenlip en de hele gekke neus deden ondertussen alsof er achter hen niet iemand met een paraplu in gevecht was. Gewoon lekker babbelen. Een fascinerend beeld. Poetry in motion. Kunst dus eigenlijk, maar dan zonder dat de zes kunstenaars het zelf doorhadden.
Een belangrijke functie van kunst is dat het vragen oproept. Mijn belangrijkste vraag bij dit kunstwerk: wat hadden de dames parapluutjesophouders op dinsdag 22 juli om twintig over zeven gedaan als het 24 graden en windstil was geweest op Terschelling?
Volg ons op Twitter en kijk hier naar het kunstwerk.
Parapluutjesophouder in actie.
Belg met hazenlip en hele gekke neus, met achter zich een dansende paraplu, wat je uiteraard op de foto niet kunt zien.
