Ooit, iets meer dan tien jaar geleden, zat ik in een bus van Solmar Tours, de enige touroperator met een eigen lied (tekst: ‘En we rijden met Solmar in een luxe touringcar,naar de Middellandse zee, als je wilt kan je nog mee, onderuit op ‘n balkon, in de warme Spaanse zon…’). Na zo’n 30 uur in een allesbehalve luxe touringcar gezeten te hebben, arriveerde ik met enkele vrienden in Calella. Onderuit op ’n balkon. In de warme Spaanse zon.
En zuipen, dat deden we ook. Op het balkon, onder de warme Spaanse zon, bij het zwembad, op het strand, in een kroeg met de naam Hans & Grietje. Overal waar gezopen kon worden, werd gezopen. Vaak in spelvorm. Mexxen, of Mexicanen, zoals wij het in die tijd nog noemden. Omdat ik denk dat u, lezer van dit zeer invloedrijke weblog, ook wel van een borreltje houdt, ga ik de regels van dat spelletje hier niet uitleggen. Zonde van het typen.
Het is ook niet zo belangrijk. Wat voor de voortgang van dit verhaaltje wel van belang is, is dat wij een vrij agressieve variant van het spelletje speelden, waardoor ik op een zeker moment 16 borrelglazen wodka op moest drinken. Voor mezelf en de amusementswaarde van dit verhaaltje zou het prettig zijn geweest als ik nog had geweten hoe dat precies is afgelopen. Helaas werkt dat niet zo als je 16 borrelglazen wodka drinkt. Verhaaltje klaar.
Om het abrupte einde en het gebrek aan amusementswaarde van het verhaaltje te compenseren, hieronder het Solmar-lied: