Weer zo’n naam van een jong iemand die één week in het nieuws is, we met z’n allen woedend om zijn of een andere mening over hebben, en vervolgens langzaam weer uit ons collectieve geheugen verdwijnt. Mag Brandon weer achteraan in de rij van morele en collectieve verontwaardiging aansluiten. Achter Sahar, Laura, Abiram en dat ene meisje…, kom, hoe heet ze ook alweer…, naja, ik weet het niet meer. Zo gaat dat in een land dat van hype naar hype leeft.
Over Brandon zijn we sinds eergisteren allemaal hartstikke boos omdat hij, een verstandelijk beperkte en moeilijk handelbare jongen, zit vastgebonden aan een riem in een zorginstelling. Anderhalve meter bewegingsvrijheid heeft hij. Gek hoe je soms een woord gebruikt, maar eigenlijk heel iets anders bedoelt. Bewegingsvrijheid klinkt lekker, tot je er anderhalve meter voorzet. Dan ben je een Brandon en sta je de hele dag als een paard te steigeren in een soort bunker.
Tot zover mijn verontwaardiging. Die moest ik hier wel even neerzetten, voor het geval u dacht dat ik niet verontwaardigd was over ‘het geval Brandon’. Nou, dat ben ik wel! Ik ben de afgelopen twee dagen zelfs nog nooit zo verontwaardigd geweest. Straks, als er een Jonathan onder dwang elektroden aan z’n teelballen krijgt geplakt bij één of ander onderzoek, dan ben ik weer wat minder verontwaardigd over Brandon. Maar voorlopig ben ik nog even zeer verontwaardigd over Brandon. Vastbinden, hoe durven ze?! De mensen die dat doen zouden ze elektroden aan ballen moeten plakken!
Nou ja, ik, en u ook, geloof me, zijn echt niet altijd tegen het vastbinden van verstandelijk gehandicapten. Let maar op: stel, op een goede dag gooien ze die Brandon met een elastiek aan z’n enkels van een brug, dan zijn we denk ik maar wat blij dat ze hem ergens aan hebben vastgebonden. Valt-ie niet te pletter. Ziet u nu wel. Ook verstandelijk gehandicapten moeten soms vastgebonden worden. Dat zegt u denk ik ook wel als er een schuimbekkende, niet vastgebonden, Brandon op u af komt stormen, want zo bent u ook wel weer, een rasopportunist.
Wrang blijft het natuurlijk wel. Dat ze juist iemand die ook al verstandelijk beperkt is, daarnaast nog op een andere manier beperken. Was het niet beter een groep vast te binden die juist over heel veel verstand zou moeten beschikken, omdat ze ons land besturen. Inderdaad: de politici. Vastgebonden politici, daar kun je uren naar kijken. Pas dan hebben ze door dat de afstand van hun kamerbankje naar de interruptiemicrofoon langer is dan anderhalve meter. Iets door een microfoon roepen is een automatisme voor hen.
Ook in de zaak van Brandon rolden ze al weer over elkaar heen om er schande van te spreken. Juist dat gedrag doet vermoeden dat ze juist toch niet alles op een rijtje hebben. Ergens schande van spreken heeft nog nooit een misstand opgelost. Het doet het echter wel lekker in de publieke opinie. Da’s wel weer slim bekeken van ze. Toch vastbinden dus.
Volg ons op Twitter of we binden u vast!