Mijn ouderlijk huis bevindt zich aan de rand van een nieuwbouwwijk. Een rand doet vermoeden dat er daarna iets anders is. En dat klopt: weiland. Wel steeds minder, dat heeft weer te maken met die nieuwbouwwijk. Maar toch, er is nog een beetje weiland over tussen de nieuwbouwwijk en de nieuwbouwwijk van het volgende dorpje. Dat volgende dorpje heet overigens Peize, een ontzettend stom dorp waar alleen mannen wonen met geslachtsziektes en vrouwen met oren zo groot als frisbees.
Daar moet u niet naartoe dus. U moet wel naar het weiland gaan dat ligt tussen Peize en de nieuwbouwwijk waar mijn ouders wonen. Daar staat namelijk een boerderij. Een kijkboerderij. Dat houdt in dat je ongegeneerd de hele dag naar koeien kunt kijken. Kijken naar koeien is fascinerend. Iemand die een uur naar een koe staat te kijken, staat eigenlijk naar zichzelf te kijken. Helemaal als je er ook nog een kauwgompje bij kauwt.
Recent stond ik er nog. In de kijkstal waar de biologische Limousin kijkkoeien stonden. Heerlijk vind ik het, naar dertig grote, rode koeien kijken die in een stal met een vloerkleedje van hun eigen stront staan. Er gebeurt niks, maar toch ook heel veel. Kauwen en kijken, meer doen ze niet. Af en toe een stapje opzij of naar voren, in weer een andere vlaai die ze zelf hebben gelegd, maar daarmee houdt het echt wel op.
En dan is elke beweging van zo’n koe dus opeens een Oscarwinnende acteerprestatie. Genieten geblazen. Ook als ze even niet bewegen is het mooi. Je weet immers maar nooit wanneer ze wel gaan bewegen. Je moet altijd scherp blijven als je naar koeien staat te gluren. Zo makkelijk is het dus ook nog niet eens. Toch zou ik het wel als één van mijn favoriete hobby’s willen bestempelen.
Nog mooier is misschien kijken naar mensen die naar koeien staan te kijken. Ik heb het nog nooit gedaan, maar het moet haast wel surrealistisch zijn. Van een afstandje zien hoe twee diersoorten – want dat is de mens natuurlijk ook gewoon – niets doen maar toch lijken te genieten van elkaar. Want ook zo’n koe vindt het vast best mooi als er een heel gezin sprakeloos naar haar staat te kijken. Zo’n stal, het is een rustiek wintertafereeltje. Voor iedereen.
Je hebt echter altijd mensen die zo nodig wat moeten doen. Alleen kijken naar een koe is niet voldoende; het beest moet per se geschilderd worden. En zo gebeurde het dat mijn oog bij de kijkboerderij op een foldertje viel waarin gewag werd gemaakt van een workshop koeschilderen. Met wervende teksten als: ‘Tijdens deze gezellige schilderworkshop staat u vlakbij de koeien’ en ‘In de vier uur durende workshop leert u de beginselen van het koeschilderen’. Prachtige teksten. Vooral omdat je de beginselen leert in liefst vier uur. Vier uur! Zo’n ingewikkeld beest is de koe nu toch ook weer niet.
De koeien houden er ook niet van. Komt er zo’n groep koeschilders aan, dan gaan ze zich ineens heel anders gedragen. Druk heen en weer hollen, in een donker hoekje staan. Zaken die een koeschilder niet op prijs stelt. Maar ja, dan moet je ook maar niet zo bijdehand met je kwast in een stal gaan staan. Een koe kijkt en wil bekeken worden. Meer niet. Dat moet degene die deze workshop organiseert zich toch ook realiseren. Zo moeilijk moet het niet zijn voor haar, ze heet Eske Koetje. Dat zijn van die dingen die je niet verzint in het leven; een workshop koeschilderen, gegeven door een mevrouw die Koetje heet.
Hele korte workshop twitteren: volg ons!