Pas de probleme, zo zeggen de Fransen. Ze hebben het dan nadrukkelijk niet over de Nederlandse pinpassen. Die zorgen wel voor problemen. Voornamelijk als ze het niet doen, terwijl je dus echt wel op de geëigende manier het pasje door het gleufje haalt. Een paar keer achter elkaar zelfs. Geen reactie.
Ik weet niet of u dat probleem ook ervaart, maar mij gebeurt het om de haverklap. Het zal ook wel een beetje aan mij liggen; ik sta niet bekend als heel erg netjes en mijn pas ondervindt daar hinder van. Die slingert nog wel eens rond of wordt, als ik mijn portemonnee in een grote emmer met koffie laat vallen (echt gebeurd, helaas), nat. Het zal allemaal niet heel erg goed zijn voor dat magnetische wonderstripje.
Toch blijf ik stug doorgaan met mijn pasje door gleufjes halen. Ik vind het fijn om te doen. Die moderne techniek, ik hou er wel van: eerst zelf je producten bliepen bij de zelfscankassa en dan pinnen. Een voorverpakte bloemkool scannen en daarna elektronisch afrekenen, eigenlijk kan ik niks mooiers bedenken.De lol wordt helaas maar al te vaak verpest doordat mijn pinpas genegeerd wordt door het gleufje. Terwijl ik dus alles goed deed.
Later blijkt dat ik schijnbaar niet alles goed deed. Wanneer het pinnen misgaat, wend je je namelijk tot een meisje met een naambordje en een gek supermarktpakje aan. In een handomdraai lukt haar wat jou tot zes keer toe niet lukte: de pas op zo’n manier door de gleuf halen dat je je pincode in mag toetsen (in mijn geval 4125, hieronder in de comments kunt u uw pincode neerzetten) en op akkoord mag drukken. Ongelofelijk.
Het is wat flauw om te zeggen, maar wel waar: de meisjes in de supermarkt beschikken over superkrachten. Op het oog verrichten ze dezelfde handeling die jou een paar seconden nog tegen je voorverpakte bloemkool deed vloeken, maar toch is het resultaat anders. Het is pure magie. Wie ooit nog laatdunkend doet over kassameisjes krijgt met mij te maken. Zo denk ik er inmiddels al een hele tijd over.
Dat ik het nu eindelijk eens op papier heb gezet, heeft te maken met wat me afgelopen week overkwam. Ik stond gewoon voorverpakte bloemkolen te scannen dat het een lieve lust was, wilde afrekenen met mijn pinpas, maar het apparaat weigerde. Nou, zo’n meisje erbij gesleept natuurlijk. Tot zover niks geks. Dat gebeurt me bijna wekelijks.
Toen gebeurde het. Niet zoals bij alle andere kassameisjes tot dusver pakte ze m’n pasje af en haalde het nonchalant door de gleuf. Nee, ze wist nog wat beters. Ze pakte een plastic zak waar ik normaal de appels in doe, wikkelde deze zorgvuldig om m’n pinpas en haalde die – met plastic zak en al – door de gleuf. Een soort pinpascondoom dus. Vrijwel direct besloot ik een ode aan de kassameisjes te gaan brengen op dit zeer invloedrijke weblog. U las ‘em zojuist.
Wie ons niet volgt op Twitter verdient billenkoek!