De buschauffeursgroet

De beroepsgroep die het mooist groet, is die van de buschauffeurs. Dat lijdt geen twijfel. Ok, de dictators konden er ook wat van, maar ze halen het toch niet bij de buschauffeurs. Die hebben het groeten tot kunst verheven. Wie ooit een buschauffeur z’n hand op heeft zien steken naar een andere chauffeur weet waar ik het over heb.

Een buschauffeur groet simpel. Nonchalant bijna. Gewoon even een hand opsteken, of soms zelfs alleen maar een vinger. Die eenvoud maakt het juist briljant. Geen hysterisch gedoe met wild heen en weer wapperende handen, maar slechts een klein gebaar. De Koninklijke familie zou eens een workshop groeten moeten krijgen van Wim op lijn 11. Dat gewuif vanuit die koets de hele tijd! Waardeloos. Gewoon een handje opsteken zou veel beter zijn. Het zou de populariteit van het Koninklijk Huis naar nog grotere hoogten doen stijgen.

Willem-Alexander met een snor, ook dat zou ongetwijfeld een positieve bijdrage leveren aan de populariteit van onze monarchie. Kijk maar naar de buschauffeurs, die hebben wel allemaal een snor, en zij zijn de beste groeters ter wereld. Zo snel kan het gaan. Ze hebben een snor, omdat het met een snor nu eenmaal fijn groet. Een beetje haar boven je bovenlip kan zo’n opgestoken vinger nog net wat meer cachet geven. Een besnorde Andries Knevel zou wel wegkomen met dat priemende vingertje van ‘em.

Een andere reden waarom het groeten de buschauffeurs zo goed af gaat, is dat ze het graag doen. Ze vinden het veel leuker dan andere typische buschauffeurhandelingen als het stempelen van een strippenkaart of het openen en sluiten van die gekke sissende deuren. Bochten maken buschauffeurs ook alleen maar omdat die toevallig in de weg liggen. Dat is een verplichting; groeten is een passie.

Eén keer zat ik in een bus met een chauffeur die zo’n passie voor groeten had dat hij er om voor reed. Hij wist dat over een minuutje lijn 5 een paar straten verderop langs zou komen en week even van z’n route af. Alle passagiers vonden het prima, ze zagen dat de chauffeur er van genoot.

Sterker nog, ook de passagiers, mezelf incluis, genoten er van. Een blije buschauffeur, daar kikker je direct van op. Het is overigens best moeilijk om te zien of een buschauffeur blij is. In eerste instantie lijkt het vrijwel altijd alsof-ie met een hele chagrijnige rotkop z’n bus zit te besturen. Tijdens het groeten lijkt er weinig te veranderen aan z’n gelaatsuitdrukking.

Maar wie echt goed oplet tijdens het groeten van de buschauffeur, ziet altijd wel een heel voorzichtig glimlachje onder de grote snor van de chauffeur vandaan komen. Eigenlijk is het alleen maar waar te nemen omdat zo’n buschauffeursgroet lijkt plaats te vinden in slow motion. Heel langzaam gaat de hand van de chauffeur omhoog, en daarmee ook z’n mondhoeken. Nog iets wat de buschauffeursgroet tot de allermooiste onder de groeten maakt.

4 reacties op “De buschauffeursgroet”