Het laatste stukje

Nu doe je mij toch al niet een heel groot plezier met bijeenkomsten waarbij je in een kringetje zit te praten over hypotheken en auto’s (lees: verjaardagen), maar de laatste tijd is het er allemaal nog ondraaglijker op geworden. Er is me namelijk iets opgevallen tijdens zulke bijeenkomsten. Terwijl de rest van de mensen het over winterbanden had, hield ik de schaal met borrelhapjes nauwlettend in de gaten.

Een paar verjaardagen later was een nieuwe ergernis geboren. Die van het laatste stukje dat maar niet opgegeten wordt. Of het nu kaas, worst, of iets exotisch als een gevulde geitenbal is, het laatste stukje blijft altijd heel zielig op de schaal liggen. ‘De mensen’ durven het niet aan, ze denken asociaal te zijn wanneer juist zij het laatste stukje pakken. Bang om door de rest van het gezelschap te worden aangezien voor die vreetzak die altijd alle hapjes naar binnen zit te schuiven.

Stiekem zouden ze niets liever doen dan het laatste blokje kaas zo in de mosterd onder te dompelen en er daarna, uitgebreid smakkend, van te genieten. En huppakee, ook nog die laatste gevulde geitenbal erachteraan! Vreten. Maar nee, ze houden het slechts bij het kijken naar dat ene blokje kaas op die grote, grote schaal. Een blokje kaas dat er door dit hypocriete gedrag steeds ranziger uit gaat zien. De kaas wordt weer eens de dupe van menselijk gedrag. Het zal ook eens een keer andersom zijn.

Niet alleen kaas is de lul. Ook ik word de dupe van het gedrag van ‘de mensen’. Ik voel me namelijk altijd verplicht dan maar het laatste blokje kaas te nemen. Soms tegen heug en meug, als ik al zes gevulde geitenballen op heb bijvoorbeeld. Maar altijd eet ik het laatste blokje op. Ik gun de kaas een kaaswaardig einde, in plaats van als een plakkerig of uitgedroogd hoopje geel in de prullenbak te eindigen.

Inmiddels weten mijn vrienden en bekenden dit, en telt het laatste stukje niet meer mee. Die eet ik toch wel op. Gevolg is dat ook het op één na laatste stukje blijft liggen. Om een lang verhaal kort te maken: sinds kort eet ik op verjaardagen binnen vijf minuten de hele schaal met hapjes maar gewoon op. Is het hele gedonder in één klap voorbij. Mensen die nog nooit met mij op een verjaardag zijn geweest, kijken wel wat gek op, maar dat is veel beter dan dat ik een half uur lang gefrustreerd naar het laatste blokje kaas zit te koekeloeren, dat er om smeekt opgegeten te worden.

O ja, dit is ook het laatste stukje dat ik schrijf op deze website…… Rustig maar, niet huilen; dat was een grapje. Zolang er ‘de mensen’ zijn, ben ik nog lang niet uitgeschreven.

23 reacties op “Het laatste stukje”