Een beetje miljardair is tegenwoordig eigenaar van een voetbalclub. Zonder een voetbalclub kan hij zich met goed fatsoen niet meer vertonen bij de golfclub, de herensociëteit, de Rotary, of waar miljardairs zich tegenwoordig ook maar mogen verzamelen om wat met elkaar te kwebbelen. Het kwebbelt blijkbaar lekker met een voetbalclub in je achterzak.
Dat adagium gaat sinds kort ook op voor de heer Robert Rich. Deze miljardair – what’s in a name – kocht kortgeleden de Bedlington Terriers, een club uit de negende divisie in Engeland. Ik snap wel waarom Rich dat deed. Bedlington Terriers is een schitterende naam. Clubs waar de plaatsnaam gevolgd wordt door een hondensoort kunnen bij mij in principe niet kapot. En ook miljardairs denken er zo over. Had Veendam haar naam vorig jaar veranderd in de Veendam Golden Retrievers, ze waren allang overgenomen door één of andere puissant rijke Amerikaan.
Het lijkt me heerlijk om de eigenaar te zijn van een voetbalclub in de Engelse negende divisie. Je kan er alles doen. Bij clubs als Liverpool, Chelsea en Manchester City heb je toch een beetje rekening te houden met zaken als tradities en clubcultuur. Bij een negende divisionist ligt dat anders. Bouw je een nieuw stadion waarbij de supporters op levensgrote, zeer oncomfortabele citruspersen plaats moeten nemen, in plaats van de gebruikelijke kuipstoeltjes, dan zal er waarschijnlijk niemand over je heen vallen. Jij loodst hun kleine clubje met je miljarden immers naar grote hoogten. Minstens naar de zesde divisie!
Was ik miljardair en eigenaar van een Engelse club uit de negende divisie, ik had direct Wiljan Vloet aangetrokken als hoofdtrainer. En hem dan elke wedstrijd laten coachen met een halve kip in z’n bek. Kijken of-ie dan nog zo hysterisch staat te schreeuwen langs de kant. Of als Wiljan niet haalbaar blijkt te zijn, gewoon Gertjan Verbeek naar m’n clubje halen en hem een overall aantrekken tijdens de wedstrijden. Dan lijkt hij helemaal op een vogelverschrikker. Iets waar hij mij met die rode neus en die paar plukken stro op z’n hoofd toch al aan doet denken.
Met deze voorbeelden wil ik maar aangeven dat je met je miljarden een heleboel moois kan verrichten bij zo’n klein clubje. Dat blijkt ook wel uit de eerste daad van Robert Rich: hij kocht een elektronisch scorebord voor de Bedlington Terriers. Iedereen weet dat zo’n ding de eerste stap is richting de Champions League.