Ik zet mijn vraagtekens bij hoe sommige mensen met vraagtekens om menen moeten te gaan. Of, beter gezegd, ik zet mijn vraagteken bij hoe sommige mensen met vraagtekens om menen moeten te gaan. Want ik gebruik altijd maar één vraagteken. Dit in tegenstelling tot vele andere pipo’s, die er maar zo drie achter een vraag plakken. Dit maakt mij woedend! En ook dat kan prima met één uitroepteken, zoals je ziet.
Waar die vraag- en uitroeptekenwoede vandaan komt, ik heb geen idee. Ik weet wel dat het pas z’n intrede heeft gedaan toen we, in plaats van papier, een computer gingen gebruiken om zaken te vereeuwigen. Toen werd het allemaal erg eenvoudig: shift indrukken en rammen maar! Voor het digitale tijdperk keek men wel uit om drie vraagtekens achter elkaar te zetten. Moest je drie van die krulletjes maken, met nog drie stipjes eronder ook! Je had wel wat beters te doen. Propjes gooien bijvoorbeeld. Gebeurt nu ook al niet meer op de basisscholen. Nee, hele laptops en iPads vliegen er richting juf. Die goeie ouwe tijd…
Wat verder opvalt bij de mensen die hun sms’jes en allerlei internetfora vervuilen met te veel vraag- en uitroeptekens, is dat ze over het algemeen voor de rest niet zo van interpunctie houden. Bij zo iemand moet je niet gek opkijken wanneer het volgende berichtje zich een weg door je broekzak piept of trilt:‘He heel veel zin in morgen ben benieuwd naar je nieuwe kamer die is vet groot toch?????? Nou zie je morgen!!!!’. Onuitstaanbaar natuurlijk.
Ik weet ook niet hoe ik het moet lezen, zo’n bericht met een surplus aan vraag- en uitroeptekens. Bij één uitroepteken word ik soms al een beetje bang. Zie ik een tekst met drie of vier erin, dan ga ik voor de zekerheid altijd maar in de foetushouding onder m’n bed liggen. Hopen dat die grote boze schreeuwer me niet op komt zoeken. Vier uitroeptekens achter elkaar, dat moet wel klinken als Prem Radhakishun die, versterkt door de versterkers van U2, met een microfoon voor z’n mond door een megafoon staat te schreeuwen welke zich op slechts enkele centimeters van je oren bevindt. Niet best dus.
Nu is het natuurlijk heel erg makkelijk om alleen een beetje te klagen over deze situatie. Het is ook zaak er wat aan te doen. Dat is de reden dat ik overdag gewoon Zwoebe ben, de man die stukjes tikt, maar ’s nachts verander in Interpunctieman, de man die het leven van mensen met vraag- en uitroeptekeritis tot een hel maakt.
In mijn Interpunctiemobiel (een auto met banden in de vorm van een vraagteken) rijd ik stad en land af om bij deze mensen stiekem naar binnen te glippen en de vraag- en uitroeptekens van hun toetsenbord te ontvreemden. Ik heb al drie vuilniszakken vol. Dus kijk maar uit met je reactie onder deze column!