Deze week in de rubriek ‘bedreigde diersoorten’ wel een hele onverwachte patiënt: de koe. Hoe vaak ziet u er niet eentje lopen, liggen, of met een paar honderd tegelijk in een stal staan te wachten tot ze worden geëlektrocuteerd? Toch is het een bedreigde diersoort. Ik heb het zelf gezien. Ik stond met pech op de vluchtstrook langs de A28 en toen gebeurde het. In het weiland naast me stond een man met klompen aan en een riek in z’n handen, een koe te bedreigen dat het een lieve lust was.
Zouden er om het weiland om wat voor reden dan ook tribunes hebben gestaan, en had er daardoor per abuis een man met een fluitje in rond gelopen; hij had het hele gebeuren onmiddellijk gestaakt om een afkoelingsperiode in te gelasten. Zo kwetsend en langdurig waren de bedreigingen aan het adres van de koe wel.
Allemachtig wat stond die man met klompen aan en een riek in z’n handen daar een tirade te houden zeg! Het ging maar door. Als ik goed luisterde, ving ik flarden op. Dat ik niet alles kon horen, lag aan de wind. Die kwam uit het oosten, terwijl het weiland met de koe en de man op klompen ten westen lag van mij en m’n kapotte auto. Deze uitleg moet voorkomen dat u vragen gaat stellen over mogelijke gehoorproblemen mijnerzijds. Bij een gunstige windrichting ben ik prima in staat dreigementen aan een koe die een weiland verder staat, te verstaan.
Nu slechts de flarden. Dat was ook al niet best. Dit verstond ik: ‘God….omme……met je kutkankerkoeienkop……dat je uiers……in een bak met kokend heet water……kolerekoe……ik…… je stal staat………God…omme……dat staat daar maar een beetje de hele dag……een riek tussen je ogen, dat verdien je……op een dag vermoord……smerige zwartgevlekte hufter……ik zou je poten onder je weg moeten zagen en ze één voor één in die dikke koeienreet van je moeten steken……mislukte herkauwer’.
Niet zo mooi dus voor de koe. Toen de man op klompen na twee uur dreigen eindelijk weer vertrok, en de wegenwacht nog steeds niet ter plaatse was om mijn auto te repareren, trok ik de stoute schoenen aan en sprong de sloot over die mij scheidde van de koe. Eenmaal daar knoopte ik een gesprek aan met de koe, om aan de weet te komen hoe deze merkwaardige geschiedenis van de dreigende man op klompen en met een riek in z’n handen, tot stand was gekomen.
Na een weifelend begin wilde de koe uiteindelijk wel vertellen waar-ie mee in één van z’n vier magen zat. Het volgende relaas van een zichtbaar geëmotioneerde koe volgde: ‘Het begon allemaal zeven jaar geleden…De man met klompen die je zojuist zag, stapte toen in een koeienvlaai die ik even daarvoor in ditzelfde weiland had gelegd. Dat doen wij koeien, wij schijten in de wei’. Nadat ik begripvol knikte, vervolgde de koe z’n verhaal:
‘Sindsdien terroriseert die man m’n leven. Op allerlei manieren maakt hij me het leven zuur. En dat is niet goed; zure melk, daar houden de mensen niet van. Nog even en ik verlies m’n baan. Maar hij gaat maar door. Het blijft ook niet alleen bij scheldpartijen. De hele ‘bedreigtrukendoos’ gaat open…kogelbiefstukbrieven, dreigtelefoontjes, pakketjes met ossenworst erin, waar in een begeleidende brief met uitgeknipte krantenletters wordt beweerd dat ik ook zo zal eindigen…het houdt maar niet op. Elke keer weer schrik ik me kapot. En dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn; ik ben tenslotte degene die de hele dag boe zegt!’
Inmiddels biggelden er dikke tranen over de wangen van de koe. Huilende koeien, daar hou ik niet van. Gelukkig was de wegenwacht al een tijdje geleden gearriveerd en was mijn auto succesvol gerepareerd. Ik liet de koe huilend achter en vervolgde mijn weg. Maar nu in het besef dat ook zo’n alledaagse koe wel eens bedreigd wordt. Het was een leerzame middag geweest.