Begint-ie nou ook al stukjes te schrijven over willekeurige jonge meisjes met een achternaam die op een z eindigt? Ik hoor het u denken. Het antwoord is vermoedelijk ja. Alhoewel, helemaal willekeurig is ze ook niet gekozen. Katja Leendertz is in het nieuws. Ongevraagd, dat wel. Dus niet omdat ze met een bootje de wereld over vaart. Nee, Katja beschikt over twee onuitstaanbare ouders, en die zorgen ervoor dat haar naam in De Telegraaf staat.
Dat Katja ‘nieuws’ is, komt natuurlijk ook doordat De Telegraaf dol is op nieuws over jonge kinderen. Wanneer er ergens in Libië een jongetje z’n ouders en z’n broertje zojuist heeft verloren, dan is De Telegraaf er als de kippen bij om hem even op te bellen. Ook de voogdijperikelen rondom Katja gaan erin als koek. Blijkbaar zit er iemand op de Hogeschool voor Journalistiek te doceren dat het gezinsleven van mensen iets is waarmee je de kolommen van een krant kan vullen. Nog een foto van het kind in kwestie erbij en je hoeft helemaal niks meer te schrijven over een humanitaire ramp in een land dat veel te ver weg ligt.
Toch ligt de grootste schuld voor dit gedoe voor één keertje niet bij De Telegraaf. Daarvoor moeten we bij de ouders van Katja zijn. Die zijn, als eerder gezegd, onuitstaanbaar, en daarom hebben ze na hun scheiding besloten een strijd tot op het bot te voeren over de voogdij van Katja. Deze strijd kende zijn climax op het schoolplein van Ede. Vader Paul stond daar op een zekere ochtend met een auto vol koffers op Katja te wachten en nam haar mee naar Amerika. Nu moet ze terug, zo heeft de Amerikaanse rechter beslist. Per vliegtuig, niet per bootje.
Begrijp me goed, dat ouders scheiden is prima. Slechts voor serviesproducenten als Wedgwood is het goed dat twee mensen die elkaar haten bij elkaar blijven. Twee mensen die er met hun huwelijk voor zorgen dat de verkeersleiders op Schiphol een klacht wegens geluidshinder in zouden kunnen dienen, daar wordt verder niemand gelukkig van. Zeker een kind niet. Scheiden dus.
Maar wat er dan tijdens zo’n scheiding precies in de hoofden van sommige mensen vaart om hun enige nog gemeenschappelijke belang, een kind, deelgenoot te maken van het gebekvecht, zal ik nooit begrijpen. Misschien kunnen ze het niet aan dat zo’n kind nog gelukkig kan worden van iets simpels als een zandkasteel. Terwijl je zelf elkaar de tent staat uit te vechten, iemand volmaakt gelukkig een emmer zand om zien draaien, dat doet pijn.
Zeker is het dat alle rationaliteit uit een mens vaart wanneer ze tegenover die enorme lul of trut staan, die tot voor kort nog ruften, respectievelijk kleine scheetjes, liet aan de andere kant van het bed. En zonder rationaliteit wordt een kind opeens een speelbal in een – gek genoeg – kinderachtig spelletje tussen twee volwassenen.
Dan is het voor een kind opeens nog niet zo’n slecht idee om alleen in een bootje over de Stille Oceaan te varen. Wellicht is dat precies wat Laura Dekker op dit moment aan het doen is, ik meen me te herinneren dat ook haar ouders gescheiden zijn. Inschepen, Katja, inschepen!