Eerder deze week zag ik Joop Cohen bij Pauw&Witteman. Joop Cohen is dezelfde persoon als Job Cohen, alleen ik noem hem Joop Cohen. Dat vind ik leuk. Gek hè? Joop had het bij Pauw & Witteman over de uitgelekte notitie omtrent de oppositiestrategie van de PvdA. In een bijzin zei Joop dat ze deze notitie met de fractie hadden besproken op het fractieweekendje.
Vanaf dat moment heb ik amper meer op het gesprek gelet. Mijn fantasie ging met me op de loop. Wat wil je ook, een fractieweekendje met Joop Cohen! Ik zag hem al in een gekleurde bermuda van de glijbaan racen in het overdekte subtropisch zwemparadijs, waar de fractie naartoe ging omdat het weer te slecht was voor de traditionele fractiefietstocht van het fractieweekendje.
Ook andere PvdA-kopstukken prikkelden mijn fantasie. Ik zag Ronald Plasterk, uiteraard met een hoed op, die rond het kampvuur de hele fractie verveelde met z’n gitaarspel en zang. Ondertussen maakt hij nog foto’s ook. Verder deed Ronald het gehele weekend niet mee aan serieuze besprekingen. Hij zet in de fractie dus eigenlijk gewoon z’n ministerschap voort. Een beetje met z’n hoedje op plezier maken.
Het moet een hard gelag zijn voor Nebahat Albayrak, zij heeft zich de afgelopen drie jaar wel uit de naad heeft gewerkt, en mag nu op dit fractieweekendje ook nog de baklava maken voor Ronald. Gelukkig kon het fractieweekendje afgesloten worden met een bonte avond. Dertig dronken PvdA’ers die kunstjes voor elkaar opvoeren. Wat wil mijn fantasie nog meer? Het was dan ook fantastisch, daar in mijn hoofd. Diederik Samsom deed een dyslectische Vlaamse hond na, en Frans Timmermans stond, zoals elk jaar weer, in een spijkerjackie Bruce Springsteen te playbacken.
Eenmaal teruggekeerd in de werkelijkheid bleken Joop, Paul en Jeroen nog steeds verwikkeld in een nogal saai gesprek. Gelukkig voor mij, en ook voor steeds meer van u, als ik de verkiezingsuitslagen van de afgelopen jaren een beetje analyseer, zijn er nog meer partijen dan de PvdA; ik kon over genoeg andere fractieweekendjes fantaseren.
Gek genoeg begon dat met het fractieweekendje van GroenLinks. Ik zag al snel een schaars geklede Femke Halsema voor me die in een kussengevecht met haar fractiegenoten verzeild was geraakt. Uiteraard zat er in de kussens dons van diertjes die het heel goed hadden gehad, alleen dan kaalgeplukt.
Op een gegeven moment raak je echter zelfs uitgekeken op Femke die Tofik er met een kussen van langs geeft. Bovendien, het is wel zo correct de andere partijen ook in mijn fantasie toe te laten. Het eerste beeld was dat van een totaal gesloopte herberg. Niets stond er meer recht. De VVD’ers hadden een klein feestje gehouden. Mooi.
Bij D66 hebben ze het na een dag voor gezien gehouden. Alle tien de fractieleden wilden evenveel inspraak in wat de activiteiten van het weekend zouden worden. Een gebed zonder einde. Precies de omschrijving die het beste past bij de fractieweekendjes van de SGP en de ChristenUnie.
Het is overbodig te zeggen dat men bij de Partij voor de Dieren naar Ponypark Slagharen ging, de SP-fractieleden een vier uur durende conference van Emile Roemer voor de kiezen kregen en de PVV’ers drie dagen lang gespannen zaten te kijken naar het aantal flessen wijn dat Hero Brinkman soldaat kon maken, zonder daarbij iemand op z’n bek te slaan.
Het CDA houdt haar fractieweekendjes gewoon doordeweeks, in Den Haag. Kroketten eten achter een grote deur.