Het is een bekend fenomeen, de pijnlijke stilte. Vooral op blind dates. Op een gegeven moment ben je uitgepraat over je hobby’s. Je postzegelverzameling of een verzorgpony is heel interessant, maar niet langer dan tien minuten. Zeker niet als degene tegenover je van kickboksen en heavy metal houdt. Dan wordt het na het nieuwe zadel van Blackie of die hele zeldzame uit Liechtenstein toch echt gewoon neuken. Of…tja…inderdaad….helemaal niks: de pijnlijke stilte.
Zelf heb ik er op blind dates geen last van. Mijn hobby is schilderen op rijstpapier, daar raak je simpelweg niet over uitgepraat. Ik niet althans. Toch is de pijnlijke stilte mij ook niet geheel vreemd. Met name op momenten dat ik niet over schilderen op rijstpapier aan het praten ben, komt er wel eens eentje voorbij. In de videotheek bijvoorbeeld.
Daar huur ik soms een dvd, want dat doe je in videotheken. En uiteraard sta ik dan tijdens het uitzoeken van de film niet te raaskallen over schilderen op rijstpapier. Films uitzoeken doe je in stilte, vind ik. Pijnlijk is die stilte nog niet. Dat wordt-ie pas bij het afrekenen. Als ik het lege hoesje, wat geld, m’n pasje en de zak M&M’s die ik zojuist niet in de supermarkt heb gekocht, aan de videotheekbeambte overhandig, en hij alles even later, behalve een deel van het geld natuurlijk, weer aan mij teruggeeft.
Daarmee zit de taak van de videotheekbeambte erop. Hij zegt nog ‘alsjeblieft’ en ik zeg ‘dankjewel’. Een uitstekend moment om dit korte gesprek te beëindigen met een afscheidsgroet. Daag bijvoorbeeld. Of tot ziens. Helaas kan dat nog niet. Ik heb nog een hoop werk te doen.
Voor me ligt namelijk de wereld aan kleingeld, een pasje, een hoesje met een schijfje erin en de zak M&M’s die ik zojuist niet heb gekocht in de supermarkt, maar nu wel in de videotheek. Dit moet allemaal mee, terwijl ik in m’n handen ook nog een boodschappentas heb. Weliswaar zonder M&M’s, maar met allerlei andere boodschappen. Een klusje dat enige tijd vergt en in stilte uitgevoerd wordt. Een stilte die ik als pijnlijk ervaar.
Het gehannes met m’n portemonnee en de boodschappentas, waar ik de zak met M&M’s en de dvd in probeer te proppen; het lijkt eeuwig te duren zonder gesproken woord. Ik moet iets zeggen. Nu! Het wordt ‘vleestomaat’. Daarna begin ik nog een twee minuten durende monoloog over het schilderen op rijstpapier. De stilte is voorbij, maar minder pijnlijk wordt het er niet op.
De door mij gehuurde film moet wel heel goed zijn wil het goedmaken wat ik de laatste minuten heb doorstaan. De titel, Super Babies: Baby Geniuses 2, doet anders vermoeden.