Nee, we hebben hier niet te maken met een parkiet van adel. Prins Charles, Harry of William is niet in het geniep getrouwd met een klein vogeltje. Dan hadden we dat inmiddels wel geweten. Die roddelbladen daar smullen van zoiets en zouden het helemaal uitmelken. Stel je voor, een prins die trouwt met een parkiet; dat doet de verkoopcijfers naar recordhoogten stijgen.
Aan de andere kant is het misschien maar goed ook voor de roddelbladen. Een parkiet laat zich immers niet zomaar door een Arabier achter in een taxi drukken om vervolgens tegen de eerste de beste Parijse tunnel op te knallen omdat er een horde fotografen achter haar aanzit. En daar is het de roddelbladen vaak wel een beetje om te doen.
De Prinses van Wales-parkiet heeft zelfs een uitgesproken hekel aan tunnels en al wat er mee samenhangt. Daarom leeft de Prinses van Wales-parkiet in de woestijnachtige binnenlanden van West-Australië, één van de minst dichtbevolkte gebieden van Australië. De kans dat hij daar een tunnel in of – nog erger – er tegen eentje op vliegt is bijzonder klein. Dat heeft de Prinses van Wales-parkiet slim bekeken.
Het heeft nog een hele tijd geduurd voor de Prinses van Wales-parkiet ontdekt is. Dat is ook logisch; daarvoor moest er immers eerst een prinses van Wales zijn. Pas toen kroonprins en prins van Wales Edward VII eindelijk een vrouwtje op de kop had getikt – Alexandra van Denemarken was de gelukkige – stond het de verzamelde ornithologen vrij de Prinses van Wales-parkiet te ontdekken.
Die ornithologen hadden in Australië jarenlang ongeduldig staan te trappelen om er weer eens op uit te kunnen trekken en een parkiet te ontdekken. Maar ja, dat kon dus niet. ‘Eerst Edward VII aan de vrouw helpen en dan weer parkieten ontdekken’, zo luidde het Koninklijke decreet. Stel je voor, je komt zo’n parkiet tegen in Australië, terwijl Edward in Engeland nog volop bezig was alles wat los en vast zat te neuken ….Wat moet je dan?
Zover kwam het gelukkig niet. Edward VII trouwde en de befaamde ornitholoog Frederik Waterhouse zag in 1870 een zootje van die parkieten voorbij vliegen. Frederik twijfelde niet en schoot er twee neer. Om goed te kunnen bekijken hoe ze eruit zagen. Daarom heeft men lang gedacht dat de Prinses van Wales-parkiet van nature een misvormd rood balletje is waar nog een paar veren aanzitten.
Pas jaren later, toen men minder rigoureuze middelen gebruikte om te bekijken hoe de Prinses van Wales-parkiet eruit zag, kwam men erachter dat het met z’n schitterende pastelkleuren van rozerood, violet, geelgroen en olijfgroen eigenlijk een prachtvogel is. Een waar genot voor het oog, zoals parkietenliefhebber A. van Kooten het op zijn website zo mooi omschrijft.
Jammer dat er duizenden van die beestjes zijn gestorven om hier achter te kunnen komen en hij nu dus op de internationale lijst van bedreigde diersoorten terug te vinden is. Ach, in de tussentijd zijn er ook alweer meerdere prinsessen van Wales gestorven. Zo moet je misschien ook wel denken.