Tijdens een WK kom je er nog eens achter dat landen maar wat doen waar het vlaggen betreft. Ook de grensrechters doen trouwens maar wat waar het vlaggen betreft, maar dat is weer een hele andere ergernis. Het gaat nu even om de vlaggen van landen. De meeste landen maken zich er met een Jantje van Leiden vanaf. Horizontaal streepje hier, verticaal streepje daar, nog een leeuw of een ster erin en klaar is Kees. Of Jantje van Leiden.
De mensen die vlaggen bedachten waren dol op verticale en/of horizontale banen of strepen, zoveel is wel duidelijk. Maar moeite doen om er echt iets van te maken, daar had men geen zin in. Dat zie je zo. De meeste vlaggen lijken tussen het drinken van een kopje koffie en het eten van een kokosmakroon door, te zijn ontworpen. Als je dan zo graag rechte vlakken op je vlag wil, huur dan iemand in die er wel wat van probeert te maken, Piet Mondriaan bijvoorbeeld.
Nu is het allemaal zo fantasieloos. Mocht ik gevraagd worden een nieuwe vlag voor Nederland te ontwerpen, dan zou die in niks meer lijken op de drie saaie, horizontale banen die we nu hebben. Nee, ik zou m’n fantasie een beetje de vrije loop laten en er een spelletje boter-kaas-en-eieren dat is vastgelopen, in verwerken. Zoiets:
Dat hang je nog eens buiten als er een prins jarig is. U ziet trouwens goed dat in het midden van onze nieuwe vlag een rondje is veranderd in een kleuterschoolzonnetje. Schijnt erbij te horen. Kijk maar eens naar de vlaggen van Uruguay en Argentinië. En dan zo lekker overdreven trots zijn op je land. Je moet maar durven.
Je moet maar durven, dat is ook wel een mooi motto voor de vlag van Japan. Dat ding is ontstaan toen er eens iemand de witte was op stond te hangen en een hele kortstondige bloedneus had. Een rode stip, meer is het niet.
Hoe anders was de geschiedenis van Japan trouwens verlopen zonder die rode stip. Zo’n rode stip zegt toch een beetje: gooi die atoombom maar neer, het liefst hierrrrr. Terwijl een compleet witte vlag weer een heel ander signaal had afgegeven aan de Amerikaanse krijgsmacht. Dat zijn van die details die de geschiedenis een hele andere wending kunnen geven.
Over de geschiedenis gesproken; Israel is een land dat in haar vlag geen enkele rekening houdt met historische gevoeligheden. Zonder blikken of blozen zet dat land zomaar een symbool in haar vlag dat voor een heel volk een bijzonder negatieve connotatie heeft in de geschiedenis. Schandalig! Maar daar hoor je Frits Barend dan weer niet over…
Gelukkig zijn er ook nog landen die wel een fijne vlag hebben. Helaas zijn dit wel vaak landen die een beetje aanrommelen in de marges van het internationale verkeer. Op een WK voetbal zul je zo’n vlag dus niet snel zien. Sri Lanka bijvoorbeeld. Die hebben een alleraardigste mislukte koe met een zwaard in z’n poten in hun vlag staan. Of wat te denken van Libanon, die middenin hun rood/witte vlag een mooie groene kerstboom hebben staan.
Zo, dit stukje is klaar. Dat kan ik in dit geval natuurlijk maar op één manier duidelijk maken: een finishvlag. Een zegen vergeleken bij al die andere vlaggen. En een zege als je er als eerste onderdoor rijdt.
