Eigenlijk zou de vlag uitmoeten vandaag. Evert ten Napel zal vandaag voor het laatst commentaar geven bij een voetbalwedstrijd. Althans, commentaar dat door z’n eeuwige lipmicrofoon bij u in de huiskamer belandt. En dan bent u niet de vrouw van Evert, want daar zal-ie in de huiskamer nog wel voetbalwedstrijden blijven becommentariëren door dat ding. Sterkte, mevrouw Ten Napel…
Evert is namelijk verschrikkelijk. Dat werd al eerder duidelijk toen ik op ditzelfde weblog schreef dat Evert verschrikkelijk is. Ik had toen groot gelijk. Dat bleek ook wel weer tijdens dit WK. Christiano Ronaldo was een deksels vervelend menneke, de scheidsrechter trok sneller kaarten dan Lucky Luke z’n wapen en – hoewel die scheidsrechter dus behoorlijk snel kaarten trok – Evert had eerst niet door dat een speler van Algerije voor de tweede keer geel kreeg en niet direct rood.
Het ergste is nog dat Evert dat soort fouten niet toegeeft. Hugo Walker deed niet anders. Dan is het prima. Gewoon even zeggen: ‘Verdomd, die knuppel had al een gele kaart, dan was het dus geen directe rode kaart….Stom van me zeg!’ Evert daarentegen is korte tijd stil, neemt een lepeltje honing en een Fisherman’s Friend (doet-ie zogenaamd om z’n stem goed te houden…zucht) en meldt dat het Afrikaanse woord voor rode kaart trekpas is. Nogmaals zucht.
Dat laatste wist je van tevoren eigenlijk al. Evert gaat op een WK in Zuid-Afrika eens lekker met het Nederlands/Afrikaanse woordenboek op schoot zitten. Die taal lijkt met al z’n gekke woordjes speciaal voor hem te zijn ontworpen. Zo had Evert al voor het WK besloten dat hij z’n commentaar zou gaan afsluiten met de Afrikaanse term voor tot ziens: van die beste. Op zulke momenten zit ik dus thuis op de bank m’n afstandsbediening op te eten. Zonder mosterd. Dus dat is heus niet zo lekker.
Toch is het ook wel jammer dat Evert afscheid neemt. Ok, we hebben nog Frank Snoeks met z’n slechte woordgrapjes, Leo Oldenburger met z’n overdreven klemtonen en Wim Kieft die af en toe iets onverstaanbaars door z’n microfoontje mompelt. Maar het zijn geen Everten; mannen waar je je nog eens 90 minuten lang helemaal kapot aan kan ergeren.
Vandaar dat ik er sterk over nadenk Evert in te huren als persoonlijk commentator van mijn leven. Dat-ie de hele tijd vlak achter me loopt en door z’n lipmicrofoon toetert wat ik aan het doen ben. Gewoon bij alledaagse dingen. Als ik een appel eet bijvoorbeeld. Dat Evert dan zegt: ‘Soooo, die appel gaat erin als een granaat’. Juist. Granaatappel.
Of vlak voor het koken, wanneer ik op het punt sta de kip voor in de nasi in blokjes te snijden: ‘Zwoebe Zwoebstra slijpt de messen…’. Heerlijk. En ook onuitstaanbaar. Of als ik slachtoffer word van zinloos geweld en ik, liggend op de grond, helemaal in elkaar wordt gerost:‘Goeie genade’. Of als ik tijdens m’n werkzaamheden in een diamantmijn een hele mooie diamant vind: ‘Wat een dekselse diamant; 14-karaats’…….Ach ja, het zijn zomaar wat van die alledaagse voorbeeldjes.
Ik heb er zin in. Bovendien wordt ook de vrouw van Evert wat ontlast. We kunnen dat arme mens toch niet zo aan haar lot overlaten. Helaas zal het toch wel weer anders lopen, want onderaan dit artikel, met de titel Laatste fluitsignaal voor Ten Napel, staat alweer dat Evert een aanbod heeft gekregen om voor de NOS nog een jaartje langs de Nederlandse voetbalvelden te gaan. Die zit volgend seizoen mooi weer zelfverzonnen cliché’s te spuwen in de Goffert. Godver.