Stond ik gisteren plotseling op een plein in Enschede. Een druk plein. Een heel druk plein. Vol met mensen die heel graag wilden dat FC Twente vandaag kampioen zou worden. Zelf ben ik geen FC Twente-supporter, maar vandaag konden ze wel op mijn sympathie rekenen. Al was het maar om later op de dag naar een bezopen Theo Janssen te kunnen kijken.
Ondertussen kon ik op het plein mooi m’n favoriete bezigheid uitvoeren: lekker in de drukte een groot glas bier drinken. Daar hou ik van. Ben ik een hele gekke in. Alhoewel gek, een blik om mij heen leerde dat ik zeker niet de enige was die in de drukte een groot glas bier aan het drinken was. Maar goed ook, in je eentje is het heel slecht een groot glas bier in de drukte drinken.
Ik ga trouwens wel heel ver in het uitoefenen van mijn hobby. Regelmatig rij ik bijvoorbeeld met een groot glas bier in mijn hand naar de Urker visafslag om daar gezellig de hele dag met een stel haringen in een ton te gaan zitten. Is hartstikke gezellig. Als ik echt een gekke bui heb duik ik daarna nog even snel in een blik met sardientjes. Even lekker relaxen.
Dat was vandaag allemaal niet nodig; ik stond immers met alle Tukkers ter wereld op een plein in het centrum van Enschede. En ik had het getroffen, want die Tukkers bleken al snel een fijner gezelschap dan de haringen of de sardientjes. Zeker toen Miroslav Stoch de 2-0 binnenschoot en FC Twente het kampioenschap niet meer kon ontgaan.
Zijn goal was de oorzaak van een merkwaardige ontdekking die ik proefondervindelijk heb gedaan: alle Tukkers ter wereld zijn een zeer efficiënt vervoersmiddel. Feestvierende Tukkers bleken in slechts 2.8 seconden van nul naar honderd te kunnen en zorgden er op die manier voor dat ik binnen mum van tijd opeens aan de andere kant van het plein stond met m’n grote glas bier. Veel maakte het niet uit; ook daar waren ze aan het juichen. Gevolg daarvan was gelukkig dat de Tukkers die daar stonden me weer netjes terugbrachten naar de plaats waar ik eerst stond.
Vanaf die plek was ik getuige van het laatste fluitsignaal. Nooit eerder zag ik zulke blije mensen. Alleen daarom gun je ze het al. In Amsterdam vieren ze zo’n titel doorgaans door voor één keer eens niet te kankeren op hun club om daarna hun hele stad kort en klein te slaan; in Enschede zag ik huilende mannen die elkaar vol op de bek pakten. Sommigen, en niet in de laatste plaats de conservatieve voetbalwereld zelf, zouden zoiets homoseksualiteit noemen. Ik noem het clubliefde.
Net zoals het clubliefde is om een tak, gezeten op iemands schouders, boven het hoofd heen en weer te gaan zwaaien. Want dat gebeurde ook. Dat is pure blijdschap; dat je het gewoon even niet meer weet en dan maar op iemands schouder gaat zitten en wat met een tak heen en weer gaat zwaaien. Prachtig. Het had me zelfs niet verbaasd wanneer er op dat moment tien Tukkers een hele boom uit de grond hadden getrokken en die boven hun hoofd hadden gehouden. Blijdschap maakt vreemde krachten los in een mens.
Dat werd nog duidelijker toen ik een in het rood gehulde man in een paal met een bord eraan zag klimmen. Daar zat hij dan op het bord. Al snel hield hij z’n pet in z’n hand en ging hij tekeer alsof de paal met het bord eraan was veranderd in een wilde stier. Genieten. En alles bleef nog heel ook. Zo kan het ook, lieve mensen in Amsterdam en Rotterdam!
Nadat ik een andere man, die pas toen hij er een tijdje stond besefte dat hij eigenlijk met geen mogelijkheid weer naar beneden kon komen, in een behoorlijk hoog monument op het Enschedese plein had zien klimmen, ging ik naar huis.
Thuis aangekomen zag ik als toetje tijdens de herhaling van Studio Sport nog net hoe een bezopen Theo Janssen uit een bus flikkerde en in een andere bus een nieuwe voorraad bier ophaalde. Het is te hopen dat hij niet zelf naar huis is gereden.