Een gek dier om over te schrijven in deze serie van bedreigde diersoorten, maar de paling is in Nederland toch echt bedreigd. Zo bedreigd zelfs dat de Albert Heijn ze sinds kort uit de schappen heeft gehaald. Vorig jaar kon je nog wel gewoon paling kopen. Zaten er altijd vier Volendam-spelers in het zakje met voetbalplaatjes dat je erbij kreeg. Nu kan dat niet meer. Volendam is gedegradeerd en de paling uit de supermarkt verdwenen.
Jammer, want het is een erg lekker visje. Zeker als je nagaat dat je een glibberig slangachtig slijmmonster op zit te peuzelen. Zo zie je maar weer dat het uiterlijk niet altijd belangrijk is voor de smaak van iets. De courgette kan daar over meepraten; dat is een hele knappe groente, maar goed beschouwd smaakt-ie nergens naar. Dat iedereen hem overal maar doorheen gooit heeft te maken met z’n vrolijke groene uiterlijk. En dat Knorr en Honig hem op veel pakjes als ingrediënt neerzetten natuurlijk.
Terug naar de paling dan. Want bij hem is net andersom; heel erg lelijk, maar wel smakelijk. Dat komt waarschijnlijk doordat hij zich tijdens z’n leven helemaal te pletter zwemt. Een koe smaakt immers ook veel beter wanneer hij veel door de wei hobbelt. De paling zwemt zoveel omdat hij een nogal ingewikkeld paringsritueel heeft. Dyslectici mogen dat trouwens ook lezen als palingsritueel. Het maakt in dit geval niet veel uit; het is een ritueel dat echt alleen maar door de paling wordt uitgevoerd.
Meneer en mevrouw zwemmen namelijk helemaal naar de Sargassozee om een wipje te maken. Dat is een zee met een vrij hoog zoutpercentage die zich bevindt in de Atlantische Oceaan, net ten noorden van de Noord-Atlantische Equatoriale Stroom. Dat u het even weet. Waarom het paren per se daar moet gebeuren, weet niemand. Misschien wordt de paling wel geil van zout. Je weet het niet.
Sowieso is het een rare jongen, de paling. Het mannetje wordt bijvoorbeeld maar zestig centimeter, terwijl het vrouwtje meer dan twee keer zo groot wordt en ook nog eens moddervet is. Ze kan liefst zeven kilo wegen. Al met al moet het een gek gezicht zijn; zo’n scharminkel van zestig centimeter dat samen met z’n dikke wijf de hele wereld overzwemt om haar dan in één of andere waardeloze zee met z’n palinglulletje (dat moet ook een gek ding zijn trouwens) te bevredigen.
Dat is net zoiets als Roel van Velzen en Patty Brard die eens per jaar opeens het vliegtuig naar de Sahara nemen om daar in de brandende zon een potje te gaan liggen neuken in het hete zand. Daarna pakken ze meteen hun biezen weer om dus volgend jaar precies hetzelfde trucje uit te halen. Wanneer je er zo naar kijkt is het maar goed dat de paling verdwijnt. Zeker als het wijfje echt op Patty Brard lijkt. Op deze manier heeft het niks met survival of the fittest te maken, hoogstens met een survival of the fattest.