Hoe we over Humberto denken mag inmiddels als bekend verondersteld worden. Dat deze olijke snaak van de buis moet moge duidelijk zijn. Soms schrijven we een stukje of een alineaatje om Humberto een beetje door het slijk te halen. Een ander keer hoef je hem alleen zelf maar even aan het woord te laten om te illustreren hoe zo’n ontzettende lul hij is.
Humberto’s Logo Filosofie (zo noemt ‘ie het zelf)
Soms zijn er momenten die je altijd zal
blijven onthouden. De geboorte van een
kind, die lang gewenste reis of eindelijk
je motorrijbewijs. In 1991 beleefde ik
een dergelijk moment.
Met rugzak en vriendin was ik in een
gehucht op het Griekse eiland Santorini.
Op een gegeven moment werd ik door
grote ogen indringend bekeken. Ik schat
dat ‘t meisje ongeveer zeven jaar oud was.
Opgewonden wees ze naar mij en leek ze
allemaal vragen te stellen aan haar
moeder. Beiden liepen langzaam naar mij
toe; het meisje zenuwachtig, de moeder
met een lieve glimlach. In gebroken
Engels vroeg de moeder aan mij of
haar dochtertje mij mocht aanraken.
“Natuurlijk”, zei ik. Haar vingertjes
gingen voorzichtig over mijn gezicht.
Ze was verbijsterd: “Hij geeft niet af”.
“No problem, no problem”, stelde de
moeder haar dochtertje gerust; hij is
niet anders dan wij leek ze te willen
zeggen. Het meisje begreep de woorden
en lichaamstaal van haar moeder. Ze
overwon haar angst voor deze vreemdeling.
Met een gulle lach gaf het meisje
mij, de eerste neger die ze ooit had
gezien, een hand en vervolgde ontspannen,
samen met haar moeder, haar weg.
Een warm moment; was het altijd maar zo
simpel.
Wat is het toch ook een fijnbesnaarde gevoelige hufter. Ik heb ook geweldig veel zin om deze neger aan te raken.