Ikea is Zweeds voor hel. Voornamelijk vrouwen voelen zich aangetrokken tot deze hel. Zij nemen hun partner dan gezellig mee. ‘Kom we gaan even naar de hel, gezellig’. Voor je het weet sta je op de langzaamste roltrap ter wereld, want ook SBS-kijkers moeten de tijd krijgen om het ‘wieletjes-gleufjes-blokkeer-systeem’ tot zich te laten doordringen. Daar sta je dan. En je weet zeker dat het de hel is want om je heen niets dan vervloekte mensen.
Naar de hel gaan is gemakkelijk, er weer uitkomen een crime. Je kan er nooit terecht voor een snelle boodschap. Elk product moet aangeraakt en besproken worden. En niet alleen door je partner, nee door iedereen. Het resultaat hiervan is dat er een continue opstopping plaatsvindt. De hel blijkt ook nog eens een doolhof te zijn. Hoe je je karretje ook wendt of keert, je komt langs elk schap. Na een uur of 3 duikt er dan ineens het restaurant op. En je weet zeker dat ook jij een minuut of 5 later Zweedse røbberballen met elandjus zit te kauwen. Want dat staat op het menu in de hel. Op zich wel weer een uitstekend middel tégen opstopping.
Na nog eens drie uur is de kassa in zicht. Want er is een kassa in de hel. Hier kun je plaatsnemen in een te lange rij alwaar de herintredende huisvrouwen klaarzitten met hun scannertjes. Blabliep, blabliep hoor je de komende 3 kwartier dichterbij komen. En eindelijk ben jij aan de beurt. Op onhandige wijze werk je de Bennys en de Björns op de lopende band.
Daarna nog een bezoek aan het winkeltje. Want daar hebben ze van die leuke Zweedse spulletjes. Een souvenirtje uit de hel. “My girlfriend went to hell, and all I got was this lousy blåbärskaka”, dat werk.
Vervolgens die c-meubelen in je koffer duwen en dan bij thuiskomst kun je pas echt aan de slag. Terwijl je vriendin zich alvast aan de blåbärskaka laaft (het was toch mijn souvenir!) sta jij met de meegeleverde gereedschappen Billy in elkaar te draaien. En dan komt onherroepelijk het moment dat blijkt dat er ergens in Taiwan iemand te zuinig is geweest met schroeven. Of erger, er ontbreekt een van de 4000 onderdelen waaruit Billy bestaat. Want het is een complexe Zweedse knaap, die Billy.
Voor je het weet ben je weer onderweg naar de hel. Dit keer alleen. Het duurt niet lang voordat je je lotgenoten herkent. Bonnetje in de hand, hangende schouders, vrouw noch vriendin in geen velden of wegen te bekennen. Zitten allemaal thuis aan de blåbärskaka. Na nog eens een uur heb je je onderdeeltje, waarvoor je hebt moeten praten als Brugman. “Weet u zeker dat het niet is meegeleverd?”- “Nee, ik ben er niet zeker van, wacht ik rij wel even weer naar huis om het te dubbelchecken. Geef me ^%$# die schroef”.
Thuisgekomen zet je de puntjes op de i, of op elke willekeurige andere klinker. Dat doen ze in de hel namelijk öök. En daar staat ie dan, Billy. Helemaal fantastisch. En de eerstvolgende figuur die bij je over de vloer komt herkent hem meteen. “Zozo, ook naar de hel geweest?” Hij heeft hem zelf namelijk ook.
Ik ga een drankengroothandel beginnen zo groot als een vliegtuigloods. Daar ga ik zes uur doorheen struinen met een vrouw, die voer ik halverwege schnitzels totdat ze ontploft. En daarna afrekenen. Zij mag terug voor het statiegeld