Kader Abdolah heeft een heerlijke snor. Het hele gebied tussen de neus en de mond van de schrijver wordt bedekt door een mooie grijze haardos die met militaire precisie is gecoiffeerd in het zogenaamde bezemmodel. Ideaal voor mevrouw Abdolah ook. Wanneer er eens een kopje thee wordt gemorst in huize Abdolah, kan ze Kader mooi bij z’n enkels oppakken en z’n snor over de vloer bewegen tot alle thee is geabsorbeerd. Esthetisch en handig. Kader heeft een heuse designsnor onder z’n neus hangen.
Zoals gezegd is die snor grijs. Dit is wel een beetje gek. Het haar van Kader is namelijk niet grijs. Ergens tussen z’n ogen en z’n neus wordt hij dus plots 20 jaar ouder. Het kan bijna niet anders dan dat Kader z’n haar verft. Maar een gerespecteerd schrijver verft z’n haar toch niet? Gerard Joling, die verft z’n haar. Kader Abdolah niet.
Alsjeblieft Kader, zeg ons dat er in Iran heel veel mensen zijn die van nature een grote grijze snor combineren met een glanzend zwarte coupe. Ik wil me geen Kader Abdolah voorstellen die na het voltooien van z’n nieuwe roman de badkamer induikt om z’n haar onder te dompelen in een wasbak vol met verf (hieruit mag wel blijken dat ik geen ervaring heb met het verven van haar). Ik wil graag het beeld behouden van je thee-absorberende grijze snor met daarboven het achtste wereldwonder: ongeverfd zwart haar. Stel me niet teleur, Kader.