Hij was een jaar of 65 en droeg een veel te groot, kreukelig lichtblauw jasje. Hij stond voorovergebogen over z’n platenspeler jazz te draaien. Hij genoot, daar midden op Het Podium op Zuid bij Noorderzon, een muziek- en theaterfestival in het Groningse Noorderplantsoen, dat door de meeste mensen wordt aangegrepen als een prima excuus om elf dagen lang te zuipen en vreten in het park.
Maar dus niet door De Jazzmeneer. Terwijl een grasveld vol etende en drinkende mensen zich niks van hem aantrok, draaide hij maar door, daarbij dansend op de trompetmuziek zoals alleen 65-jarige mannen met veel te grote, kreukelige lichtblauwe jasjes dat kunnen.
Naast ‘m stond een vrouw, vermoedelijk ‘mevrouw De Jazzmeneer’. Ze keek De Jazzmeneer bewonderend aan. En ze danste ook. Ze danste alsof ze op de hielen werd gezeten door duizend gouden trompetten.
Het liedje was afgelopen. De Jazzmeneer nam de microfoon, die veel te zacht stond, en sprak het grasveld vol met etende en drinkende mensen een paar minuten lang totaal onverstaanbaar toe – alleen de woorden ‘honky tonk’ waren te verstaan, voor iemand die goed oplette, wat behalve ikzelf niemand deed. Daarna legde De Jazzmeneer weer een nieuwe plaat op z’n platenspeler.
Ik nam een hap bier en een slok van mijn hamburger, in de war als ik was door deze schitterende voorstelling van De Jazzmeneer.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.