Op de weg naar de supermarkt waar ik mijn boodschappen doe, zit sinds enige tijd een horecagelegenheid welke zich richt op het groeiende segment van dikke wijven die onder het mom van een hightea een hele toren met vette, zoete hapjes naar binnen werkt.
Als ik er op de heenweg langsloop, zie ik ze zitten, de dikke reten samengeperst in iets te kleine witte stoeltjes. Soms kauwend en anders verlekkerd kijkend naar wat de highteatoren allemaal te bieden heeft.
De laatste weken maak ik er de gewoonte van om in het voorbijgaan de hapjes te tellen die op dat moment nog op de toren liggen. Nu zul je denken, valt dat niet op? Nee, de dikke wijven hebben geen oog voor mij; hun blik is enkel op de toren gericht. Ik had er naakt het Horst Wessel-lied kunnen staan zingen en nog hadden ze niks door gehad.
Als ik na een kwartiertje terugkom met een volle boodschappentas – vol met fruit en groente natuurlijk – om het procedé van de heenweg te herhalen, dan is er niet zelden niks meer te tellen op de toren. Een kaalgevreten toren, met slechts wat kruimels als bewijs van wat ooit was, gaapt me aan. Dikke wijven bij een highteatoren; een sprinkhanenplaag is er niets bij.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom.