Hij zat eerst op de balustrade van mijn balkon. Een klein vogeltje, waarschijnlijk een koolmees. Ik keek naar ‘m, want naar kleine vogeltjes mag je gewoon kijken zonder meteen de zedenpolitie op je dak te krijgen. Het vogeltje keek mij ook aan, nogal dom om eerlijk te zijn.
Dat bleek even later ook wel. Ik hoorde geroezemoes op de gang. Te weinig voor een inbreker, te veel voor een muis. Precies genoeg voor een klein, dom vogeltje dat vanaf het balkon door een raam dat op een kier stond naar binnen was gepiept en nu als een bezetene in de rondte vloog.
Het gefladder nam al na een paar seconden zulke apocalyptische vormen aan dat een Mayakalender er niets bij was. Met gevaar voor eigen leven heb ik me toen tóch richting de gang begeven. Ik heb het vogeltje gered. Niet met een euro voor het domme vogeltjesfonds, maar gewoon door zelf op te treden. Ik heb de balkondeur opengezet.
Daarna was het tijd om lekker te eten. Brood met worst. Tijdens het kauwen dacht ik nog even aan het avontuur met het vogeltje en dat ik zo’n goed mens ben. Tevreden zette ik de tv aan. Drie mannen in een glazen huis. Nergens een raam op een kier.
Tijdens het redden van het vogeltje had ik ook nog tijd om de slechtste natuurfoto ooit te maken. U ziet het vogeltje (die donkere waas) richting de door mij geopende deur vlliegen.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.