Als geen ander had ik me verheugd op woensdagavond, verkiezingsavond. Ik zie het sinds enkele jaren een beetje als Sinterklaas voor volwassenen, Ton. Een heerlijk avondje, waarop je gespannen hoopt dat al je verwachtingen uitkomen. En dan bedoel ik natuurlijk niet of mijn favoriete partij wat zetels wint. Nee, het draait om hele andere dingen zo’n avond.
Beweegt Herman van der Zandt zijn handen weer even majestueus over het touchscreen als bij de vorige verkiezingen? Laat Ferry Mingelen alles in het honderd lopen als hij eventjes van het touchscreen gebruik maakt? Staan er veel gekke mannetjes met moeilijke brillen of C&A-truien achter de geïnterviewde hotemetoten bij de verschillende partijbijeenkomsten?
Alle drie de vragen konden met een gelukzaligmakend ‘ja’ beantwoord worden na een kleine twee uur tv kijken. Maar de belangrijkste vraag bleef boven de markt zweven, Ton: zouden jij en je kolossale lichaam ook weer bezit nemen van het podium in de VVD-feesttent te Scheveningen?
De beelden van je spetterende optreden in die lange verkiezingsnacht van 2010, toen je na tien bier en met evenzoveel bitterballen in je wangzakken het podium betrad, zal ik nooit vergeten. Je kauwde op de bitterballen, maar je stampte ook driftig mee met de muziek. Je bewoog je armen. Je danste! Althans, dat dacht ik toen. En gezien het feit dat je nog steeds in leven bent, ga ik er vanuit dat het inderdaad een dansje was, en geen tia of een hartaanval.
Nu stonden jij en je VVD weer op winst. Eerst in de peilingen, en op de verkiezingsavond zelf in de voorlopige prognose. Op dat moment verwachtte ik je nog niet op het podium, maar toen de voorlopige prognose definitief werd en ook het ‘stemmingsbeeld’ er veelbelovend uitzag, ging ik er eens goed voor zitten.
Tuurlijk, eerst sprak je leider. Dat lijkt me niet meer dan normaal. Maar ook na zijn speech was er nog geen spoor van jou, Ton. In plaats daarvan trad Gordon op, met in zijn groepje L.A. The Voices een heerschap dat liet zien wat er gebeurt als je Geert Wilders op een anabolenkuur zet en hem verbiedt naar de kapper te gaan.
Na Gordon en die zonnebankchippendale met lang haar dan misschien? Nee, het podium bleef leeg. Zelfs in de zaal vol dronken, feestvierende VVD’ers kon ik nergens een dik mannetje met krullen ontwaren die tussen het zuipen en vreten door wat heen en weer probeerde te schuifelen.
Pas veel later werd je kort geïnterviewd door de verslaggever van de NOS. Je leek nuchter, kauwde nergens op en bewoog amper. Teleurstellend. Daarom nodig ik je uit om zo snel mogelijk bij me langs te komen. M’n koelkast ligt vol met bier, de vriezer puilt uit van de bitterballen en as we speak is een Pool bezig de fundamenten onder mijn huis te versterken. Ik wil je zien dansen, Ton.
Vriendelijke groeten,
Zwoebe Zwoebstra
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar!
