Twitter- en Facebookvrienden

Laat ik maar meteen eerlijk zijn: ze vallen een beetje tegen, mijn Twitter- en Facebookvrienden. Toen ik er een paar jaar geleden aan begon, beloofde het zo veel. Het voelde als een nieuwe, veel leukere camping dan de vorige, waar alleen maar oude mannen met dikke buiken, slechts gekleed in een heel kort, glimmend sportbroekje, boven hun barbecue hingen. Op deze nieuwe camping was alles jong en fris, leek het. Snel met m’n batje richting de pingpongtafel!

En daar viel het dus uiteindelijk toch weer tegen. Het pingpongen was nog wel leuk. Gewoon een balletje overslaan, rond te tafel rennen en een beetje loltrappen. Maar toen haalde een meisje, tijdens een pauze, opeens een fotoboek uit haar tas. De eerste foto’s waren ook nog prima, of misschien kan ik beter schrijven: leuk. Het waren kiekjes van mooie gebouwen en zeldzame dieren enzo. Helaas ging het maar door, en kregen de foto’s per bladzijde minder urgentie.

Het hield ook niet op bij die ene avond. De ochtend na het pingpongen, ik lag nog lekker op m’n luchtbed, hoorde ik de rits van mijn tentje opengaan. Ook de rits van de binnentent moest eraan geloven. Tegen het meisje met de foto’s was geen rits bestand. Ze hield een foto van een croissantje onder mijn neus en schreeuwde: ‘Mmm, lekker ontbijtje. Smullen!’ Nog half slaapdronken gaf ik een cynisch commentaar en draaide me weer om. Het mocht niet baten, want een dag later stond ze er weer.

Ik ergerde me niet alleen aan het meisje met de foto’s, maar ook aan mezelf en de overige kindertjes op de camping. De hele dag schreeuwden we als idioten door elkaar heen, terwijl niemand echt goed luisterde of langer dan een paar seconden aandacht voor een ander had. Ja, soms stak iemand z’n duim omhoog of schreeuwde iemand vlak na jou precies dezelfde tekst die jij net geschreeuwd had. En als er iemand jarig was, riep je heel vriendelijk ‘gefeliciteerd!’, terwijl je met een rol onder de arm naar de plee snelde.

Maar na een weekje kamperen weet je: het draait op deze camping toch vooral om jezelf.

Misschien waren de dikke mannen die met glimmende, korte sportbroekjes boven hun barbecue hingen zo slecht nog niet. Maar er is geen weg meer terug. Ze zijn overleden. Gestikt in de worst die social media heet, om dan ook maar af te sluiten met een metafoor.

Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.

6 reacties op “Twitter- en Facebookvrienden”