Verdedigen

Verdedigen was voor mij altijd een noodzakelijk kwaad in het voetbal. Soms, zoals na een normaal genomen aftrap van de tegenstander, heb je de bal even niet en dan moet je hem afpakken: verdedigen. Het hoorde bij voetbal als stinkende urine bij asperges. Je neemt het voor lief omdat voetballen zo leuk is, en asperges zo lekker zijn. Na de wedstrijd Barcelona-Chelsea zie ik het anders.

Maar niet op de manier die u nu denkt. U denkt nu namelijk dat ik bewondering heb voor de manier waarop Chelsea zich een weg langs Barcelona handbalverdedigde. De halve cirkel was een rechthoek, maar voor het overige hadden de spelers van Chelsea net zo goed uit Emmen & Omstreken kunnen komen afgelopen dinsdag. Ik vond het verschrikkelijk. Heb me negentig minuten lang zitten ergeren aan het kluitje Blues op voetbalschoenen.

Dat u even dacht dat ik er bewondering voor had, komt door zogenaamde kenners en mensen die eens lekker gek wilden doen. Mensen die op tv, Facebook of Twitter met ons deelden dat ze vonden dat Chelsea zo goed verdedigd had. Dat het knap van ze was. Nu zou ik daar heel simpel op kunnen reageren. Dat het inderdaad knap was, maar dat de Holocaust dat qua logistiek en planning ook was.

Ik doe dat niet. Ik zou daarmee waarschijnlijk behoorlijk wat lezers tegen me in het harnas jagen. En ik vind het ook niet knap. Als het werkelijk zo knap was, dan was handbal wel de grootste sport ter wereld geweest. Volendammers kunnen nietszeggende hitparades bestormen, palingroken én handbalkampioen van Nederland worden, maar een Veerman zal nooit de cup met de grote oren doorgeven aan een Steur of Tol op het bordes van het gemeentehuis in Volendam. Bij voetbal komt meer kijken dan voor een half cirkeltje staan met je handen omhoog.

Daar komt een tiki bij kijken, en een taka. Loopacties, gevolgd door iemand die dat ziet en de bal met een timmermansoog tussen twee tegenstanders door naar die lopende speler steekt. Xavi en Iniesta. Onnavolgbaar snelle voetbewegingen met de bal aan een touwtje. Messi.

Daarom zijn mensen voetbal ooit zo leuk gaan vinden.

Niet omdat een bonkige, donkere spits met een staartje zich de pleuris loopt op zowel de links- als de rechtsbackpositie – stel dan gewoon een extra back op, meneer Di Matteo! Niet om te zien hoe blauwrode Catalanen wanhopig op zoek zijn naar een gaatje in een Russische oliemuur – en dat het niet lukt als ze even de gebruikelijke buitenaardse vorm niet hebben. En bovenal niet om naar juichende antivoetballers te kijken – een beeld dat de echte voetballiefhebber altijd pijn zal blijven doen.

Om dat in de toekomst te voorkomen, moeten verdedigend ingestelde ploegen in de toekomst bestraft worden. Hoe verdedigender, hoe zwaarder de straf. Chelsea verdiende dinsdag al in de rust de zwaarst mogelijke straf: geen thee, maar een kopje opgewarmde urine van iemand die een paar uur voor de wedstrijd asperges heeft gegeten. Dan laat je het voortaan wel met z’n allen voor het doel te blijven hangen in de tweede helft.

Maar ja, meneer Blatter (what’s in a name) zal wel weer niet durven.

Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.